| |
| | Σφάξε με Αγά μου ν' Αγιάσω |  | | | «Κανένα Πρόβατο δε σώθηκε βελάζοντας»: Από Γκράφιτι.. | | |
"Σφάξε με Αγά μου ν’ Αγιάσω..!»: Καναπές, Μνημόνιο Νο 2, ΔΝΤ, Γιωργάκης, Νοικοκυραίοι, βολεμένοι.. Κι Εσύ..;"
Κάποιες χειμωνιάτικες βραδιές, στο νησί, κι ενώ η θάλασσα το δικό της άγριο χορό με το βοριά χόρευε, έλεγε μια ιστορία η γιαγιά, που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση από παιδί ακόμα..
Μια ιστορία που άκουσε από την προγιαγιά της, κι εκείνη από παλιότερους ακόμα.
Μια ιστορία ραγιαδισμού κι ηρωισμού, παραίτησης και δράσης..
Μια ιστορία που δεν μπορούσα και πολύ καλά να καταλάβω, μια και κάτι μέσα μου από τότε ξεσηκωνόταν..!
Μια ιστορία που στις μέρες μας πιότερο επίκαιρη από ποτές μου φαίνεται..
Ήταν λοιπόν στις μαύρες μέρες της σκλαβιάς και της σφαγής, το 1822 στη Χίο, που διαδραματίστηκε, όπως λέει ο οικογενειακός θρύλος.
Η Χίος τότες ήτανε πλούσιο νησί, με προνόμια πολλά απ’ τους Σουλτάνους, μια κι είχε τη μαστίχα, που αλλού πουθενά δε φυτρώνει, κι οι χανούμισες στα χαρέμια τη λατρεύαν.
Κι έτσι η Χίος με φιρμάνια προστατευόταν, κι είχε ευημερήσει.
Τόσο πολύ μάλιστα, που λέγεται πως περισσότερους κατοίκους είχε τότε, απ’ ότι τώρα. Πράγμα που αληθεύει, σαν μιλάνε για 120 χιλιάδες ψυχές, και τώρα έχει με τα βίας 40..
Νοικοκυραίοι λοιπόν οι Χιώτες, και με «Υψηλή προστασία», ευημερούντες σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα. Γι’ αυτό καθόταν ήσυχοι, μα και γιατί δίπλα στα παράλια ήταν, κι οι Τούρκοι στρατό σε λίγες ώρες μπορούσανε να στείλουν, και κάστρο μες την πόλη τους με μπόλικη φρουρά υπήρχε, ενώ παντού γύρω τους, του ξεσηκωμού φυσούσε ο αγέρας.
Για περισσότερα Πατήστε ΕΔΩ!:
Με τα όπλα στοιχειώδη σχέση είχαν, μια και δεν είχανε αρματολούς και κλέφτες, και ήτανε πλούσιο το νησί..
Κι όμως, υπήρχανε κι εκεί, Άνθρωποι που θέλανε ελεύθεροι να ζήσουν, κι έτσι τη βοήθεια ζητήσαν των Σαμιωτών, που έμπειροι στον πόλεμο ήταν, και του στόλου, για να ξεσηκωθούν.
Ήρθαν αυτοί, μα το κάστρο, άπαρτο αποδείχτηκε, καθώς οι Τούρκοι εφοδιαζόταν από τα παράλια, μα και λεφτά δεν είχε η επανάσταση για να επανδρώσει αρκετά καράβια, από τη θάλασσα για να τους αποκόψει..
Και τελικά, ο Σουλτάνος, που εξοργίστηκε σαν έμαθε την «προδοσία» των Χιωτών, μεγάλο λεφούσι έστειλε με τον Καρά – Αλή και στόλο, και μια μονάχα εντολή.
«Εκτός απ’ τα μαστιχοχώρια, όλους τους άλλους να τους κόψεις, για να μάθουνε παντού οι ραγιάδες τι θα πάθουνε, σαν τον Αφέντη τους προδώσουν!»
Τα τρικάταρτα των Τούρκων και οι φρεγάδες, εύκολα νικήσανε τα μικρά ψευτο-εξοπλισμένα εμπορικά, κι οι Σαμιώτες βλέποντας το αδύνατο, να αντιμετωπίσουνε τα αμέτρητα λεφούσια, φύγαν..
Κι έμειναν κάποιοι λίγοι Χιώτες πολεμιστές, ενάντια στων οχτρών τις ορδές.
Πολέμησαν σαν ήρωες,
Πολέμησαν σαν Έλληνες,
Μα ήσαν λίγοι…
Μια κι ούτε ντουφέκια είχε φέρει ο στόλος αρκετά, μα κι οι πιότεροι δε θέλανε να πολεμήσουν.
Άμαθοι στον πόλεμο, αδιάφοροι και διστακτικοί συνάμα, καθώς ήτανε νοικοκύρηδες, και θέλανε να τελειώσει η αντάρα, στα σπίτια και τα προνόμιά τους να γυρίσουν..
Πιστεύανε οι αφελείς, πώς ο Σουλτάνος, ο «Αφέντης τους», χάρη ‘θε να τους έδινε, καθώς ντουφέκι δε σηκώσανε, και ήσυχοι εμείναν.
Κι όμως, αυτό που επακολούθησε, είναι σε όλους μας γνωστό..
Μια φρίκη τέτοια, ένα λουτρό αίματος, που την κοινή της Ευρώπης γνώμη, ξεσήκωσε, κι ανάγκασε ακόμα και τους αδιάφορους πολιτικάντηδες της εποχής (που να τα ‘χουνε καλά με τους Οθωμανούς γυρεύανε), να διαμαρτυρηθούν, διαβήματα να κάνουν, κι αργότερα την επανάσταση να βοηθήσουν να πετύχει.
Με τους δικούς τους όρους φυσικά, κι αφού μας ‘δώσαν «δάνεια», που και δεν έφτασαν εδώ, μα και ως τα τώρα τα ξεχρεώναμε..
Και κάπου εδώ ξεκινά η ιστορία της γιαγιάς..
«Είχανε πιάσει λέει έναν προπάππου, όπως λέει ο οικογενειακός θρύλος, οι Τούρκοι, μαζί με καμιά κατοσταριά άλλους, και τους είχανε πάει σε μια ρεματιά.
Κι εκεί, ήτανε ένας θηριώδης Τούρκος, μ’ ένα γιαταγάνι, κι ένα κούτσουρο μπροστά του.
Και τους είχε στη σειρά, κι έναν – έναν, τους γονάτιζε στο κούτσουρο, και τους έπαιρνε το κεφάλι.
Και λέει εκείνος:
«Καλά μωρέ, εκατό είμαστε κι είναι ένας! Θα τον αφήσουμε να μας κόψει έτσι απλά; Ας του ορμήξουμε μπας και σωθούνε κάποιοι τουλάχιστον..»
Και πήρε την απάντηση:
«Θα μας σώσει ο Θεός, δεν κάμνει να σφάξουμε Άνθρωπο».
«Μωρέ ναι δεν κάμνει, μα τούτος, δεν είν’ Άνθρωπος, θεριό είναι, σαν και τους άλλους που το νησί ρημάζουν!»
«Όχι δε θα κάμουμε τίποτα!»
Και πηγαίνανε λοιπόν πρόθυμα, γονατίζανε, και λέγανε στο θεριό..:
«Σφάξε Αγά μου να Αγιάσω..»
Μια κι έτσι τους είχανε μάθει να κάμνουν, οι της τότες εποχής, οι «προύχοντες»..
Κι εκείνος το χατίρι τους έκαμνε..
Ανασάλεψε ο προπάππους μ’ όλα αυτά που δε χωρούσε ο νους του..
Κι όλο πηγαίνανε οι άλλοι, όλο έμμενε πίσω εκείνος να τους θωρεί, μ’ ανήμπορη οργή..
Και κάποια στιγμή,
που είδε πως κουράστηκε ο δήμιος από τις τόσες τις σφαγές,
του όρμηξε,
τον έκοψε,
κι έτσι γλύτωσε εκείνος,
και μαζί του κάποιοι ακόμα..»
Από τότε κάτι δε μου πήγαινε καλά με όλους εκείνους, που νομίζανε πως με τη σφαγή σαν ερίφια, θα «σωθούνε» στην άλλη τη ζωή..
Υπάρχω,
και μπορώ τώρα να γράφω εδώ,
επειδή εκείνος ο πρόγονος του θρύλου,
το «Αθηνά συν χείρα κίνει» πίστευε..
Πιστεύω μα και το νιώθω στο Είναι μου, αυτό που Πίστευε..
Γι’ αυτό και στον κάθε Γιωργάκη, στον κάθε Δοσίλογο, στον κάθε των βρικολάκων των Διεθνών υπηρέτη δίνω ότι νιώθω πος του αξίζει..!
Γι’ αυτό και τους πολεμάω, γράφοντας, μιλώντας, πηγαίνοντας σε πορείες, στο Σύνταγμα, και με όποιο τρόπο μπορώ, συζητώντας κι αναζητώντας κι άλλους.
Δε γίνεται τίποτα μ’ αυτά μπορεί να σκέφτεσαι..
Ναι, μακάρι να ήμασταν πιότεροι, μα 30 χιλιάδες νοματαίοι σε μια πόλη 5 εκατομμυρίων, λίγα μπορούν να κάμουν, το ξέρεις. Καθώς οι πολλοί, παρακολουθούν, κάθονται ήσυχοι, και λένε:
«Μα καλά τι να κάνουμε; Μονόδρομος είναι τα μνημόνια. Καλά και ποιος θα έρθει μετά το Γιωργάκη;», κι άλλα τέτοια σοφά, που οι σύγχρονοι οι «προύχοντες», στο μυαλό τους φυτέψαν..
Και τελικά, σαν καλοί νοικοκυραίοι κι άνθρωποι φιλήσυχοι, τα δυο μεγάλα κόμματα ακόμα και τώρα δα ψηφίζουν, σε ποσοστό κοντά στο 54%, σύμφωνα με τις «δημο-σκοπήσεις»..!
Κάνουν σα να μη βλέπουν το Ξεπούλημα, την Προδοσία, την Αδικία που γύρω τους συντελείτε..
Σα να πιστεύουν ακόμα πως θα τους σώσει ο «Σουλτάνος»..
Αλλά κι αν δε το κάμει, τα παρατάν, και λένε με τον τρόπο, την αδιαφορία, την ανοχή τους εκείνο που κι οι άλλοι κάποτε ελέγανε, κι ας ειν’ με άλλα λόγια..:
«Σφάξε με Αγά μου, ν’ αγιάσω..»!
Αυτό που κάνω, μπορεί να μη φτάνει, μπορεί να είναι λίγο,
Μα ξέρεις κάτι..;
Εκείνο που θα έφτανε,
όλους μας έχει ανάγκη..
Τώρα λίγοι είμαστε..
Σαν τότε..
Κι έτσι Ελπίζω, πως κάποια στιγμή, σαν κι εκείνο το Θεριό παλιά, θα κουραστούν..
Θα κουραστούν απ’ την αδικία, απ’ τις σφαγές, απ’ το θάνατο που απλόχερα χαρίζουν.
Και τότε..
Ε, τότε,
Μπροστά τους θα είμαι..
Είτε μονάχος, είτε, και μακάρι, και μ’ άλλους..
Γιατί μοναχά έτσι μπορεί κάποτε να υπάρξει ένα παιδί,
Που ενώ στα μονοπάτια των άστρων θα σεργιανίζει,
Θ’ ακούει έναν «οικογενειακό θρύλο», που θα μιλά για έναν «παλιό πρόγονο» για έναν Νεφελοβάτη, που ένα λιθαράκι έβαλε, για να μπορεί εκείνο, από τ’ αστέρια πάνωθε, Ονείρατα να κάμνει..
Κι αναρωτιέμαι σαν το σκέφτομαι..
Εσύ,
Ναι εσύ φίλη/ε μου,
Που τώρα αυτό διαβάζεις,
Εσύ λοιπόν,
Για εκείνο το παιδί στο μέλλον,
Τι θα ήθελες..;
Ποιο μέλλον άραγε κοιτάζεις..;
Αυτό, που πρόβατο σε 'θεν..;
(Φωτογραφία)
Ή Αυτό, που Λεύτερος θα μπορείς, τ' αστέρια να θωρείς..;
(Φωτογραφία)
Χρόνος,
Υπάρχει ακόμα,
Και Μπορούμε!
«Να θυμηθούμε Χρειάζεται..!»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
Νεφελοβάτης
22-06-2011 @ 23:31 | Καλό Ξημέρωμα και
Καλή Λευτεριά να έχουμε,
Μα για να την έχουμε,
Κάτι χρειάζεται να κάνουμε κι εμείς..
Μη σκιάζεσαι..,
Δεν ειν’ ανάγκη να είναι κάτι μεγάλο και πελώριο,
Κάτι που της πραγματικότητας τα θεμέλια να τραντάξει,
Απλά να νιώσεις,
ότι:
«Με μικρές Πράξεις,
Ο Κόσμος ν’ Αλλάξει Μπορεί..!»
| | στίχος
22-06-2011 @ 23:49 | "Υπάρχω,
και μπορώ τώρα να γράφω εδώ,
επειδή εκείνος ο πρόγονος του θρύλου,
το «Αθηνά συν χείρα κίνει» πίστευε.."
...χαίρομαι που υπάρχεις...Νεφελοβάτης Ονείρων...
..κι εμείς μαζί σου...
Καλημέρα και Καλή Λευτεριά..!!!
| | Νεφελοβάτης
23-06-2011 @ 00:18 | Σ ΄ευχαριστώ Χριστίνα, να είσαι καλά.
Χαίρομαι που Υπάρχεις,
Χαίρομαι που Υπάρχουμε..
Όσοι τα Όνειρα, τον Ουρανό, μέσα μας νιώθουμε,
Μα κι όσοι τα έχουν ξεχάσει επίσης...
Αρκεί να υπάρχουν..
Υ.Γ. Το κείμενο με τις φωτογραφίες, μπορείτε να το δείτε Εδώ:
http://nefelovatis.blogspot.com/2011/06/2.html | | στίχος
23-06-2011 @ 00:22 |
...μπράβο...αυτό περίμενα... δεν είδα σύνδεσμο προηγουμένως και έψαχνα το blog σου...ευχαριστώ... | | monajia
23-06-2011 @ 01:05 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | XARMOLYPH
23-06-2011 @ 05:32 |
...καλή λευτεριά φίλε...
http://www.youtube.com/watch?v=JLGq14O1-Lc
| | ΚατεριναΘεωνα
23-06-2011 @ 07:12 | Παραμύθια και ... παραμύθια
Συγγραφέας Μήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
Αριθμός μηνυμάτων: 7182
Registration date: 30/10/2007
Θέμα: Παραμύθια και ... παραμύθια Δευ Jan 05, 2009 1:14 am
Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ μεγάλωσα με παραμύθια. Παραμύθια αληθινά και όχι παραμυθίες... Με μάνα νηπιαγωγό και νονό επαγγελματία συλλέκτη παραμυθιών, τι περιμένεις; Άσε πια "Τη Μαριορή του Μυλωνά" από τον πατέρα...
Της μάνας μου ελπίζω κάποια στιγμή να εισακουστούν οι παρακλήσεις μου και να το πάρει απόφαση να τα καθαρογράψει και να πάρουν το δρόμο για το τυπογραφείο.
Του νονού όμως είναι από καιρό στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Οπότε και μέρες που είναι θα δανειστώ ένα δικό του παραμύθι. Να τιμήσω τη μνήμη του αλλά και να απολαύσετε κι εσείς την ομορφιά ενός γνήσιου λαϊκού παραμυθιού.
ΑΠΟ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
ΕΚΛΟΓΗ Γ. Α. ΜΕΓΑ
ΕΙΚΟΝΕΣ ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΡΑΛΛΗ ΚΟΨΙΔΗ
ΕΚΔΟΤΑΙ Ι. Δ. ΚΟΛΛΑΡΟΣ ΚΑΙ ΣΙΑ - ΑΘΗΝΑΙ
Σειρά Πρώτη - Δωδέκατη έκδοση - σελ. 27
Ο ΚΑΒΟΥΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΔΙ
Μια φορά κ' έναν καιρό ένα φίδι κατέβηκε στην ακρογιαλιά κι αντάμωσε έναν κάβουρα και του είπε:
- Καημένε κάβουρα, θέλω να κάμω έναν θαλασσινό από σας κουμπάρο, να κατεβαίνω καμιά φορά να τρώω κανένα θαλασσινό, κ' εκείνος πάλι, άμα θέλη, να έρχεται στη φωλιά μου να τρώη κανένα χορταράκι τρυφερό. Ε, τι λες; θέλεις να γίνωμε κουμπάροι;
Και ο κάβουρας, αφού σκέφθηκε, σκέφθηκε,
- Ας γίνουμε, του λέγει.
Τότε δώσανε τα χέρια και αμέσως καθήσανε να φάνε. Του έφερε ο κάβουρας διάφορα θαλασσινά, γαρίδες και χορτάρια της θάλασσας.
Άμα τέλειωσε το φαγί, το φίδι ήρθε στο κέφι και όλο "γεια σου κουμπάρε" και "γεια σου κουμπάρε" και αγκάλιαζε τον κακόμοιρο τον κάβουρα.
Ο κουμπάρος ο κάβουρας, σαν ντρεπότανε και λίγο, του έλεγε όμως:
- Πολύ με σφίγγεις, κουμπάρε.
- Μα σ' αγαπώ, κουμπάρε, του έλεγε το φίδι.
Πάλι σε λιγάκι:
- Γεια σου κουμπάρε, και όλο τον έσφιγγε.
- Μα πολύ με σφίγγεις, κουμπάρε, και θα σκάσω.
Και το φίδι, που είχε το σκοπό του:
- Μα δε μπορώ, κουμπάρε, σ' αγαπάω.
- Κ' εγώ σ' αγαπάω, κουμπάρε, απαντούσεν ο κάβουρας, μα έβλεπε που δεν πηγαίνανε καλά` το φίδι όλο τον έσφιγγε, όσο πήγαινε, και δεν τον απόλαε καθόλου.
Πάλι σε λιγάκι τον έσφιξε τόσο, που ο κάβουρας απελπίσθηκε και γυρίζει και του βάνει τις δαγκούνες του στο λαιμό, και τότε πια τον απόλυκε το φίδι και απλώθηκε στη φωλιά του κάβουρα, όσο μακρύ ήτανε. Τότε του είπεν ο κάβουρας:
- Να, έτσι είναι καλά! Ίσια κουμπάρε, όχι με μάζωνες να με πνίξης!
_______________
| | ΚατεριναΘεωνα
23-06-2011 @ 07:20 | Από αγάπη μας σφίγκουν κι οι δανειστες μας ::yes.:: ::yes.::
μεχρι να μας σκασουν..........για το καλο μας !!!!!!!!
θα χρησιμοποιήσουμε τις δαγκάνες μας? η θα πεθάνουμε από
ασφυξία?
ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΛΟΓΡΑΜΜΕΝΗ Η ΔΙΗΓΗΣΗ ΣΟΥ ΘΟΔΩΡΗ
ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | pithanos
25-06-2011 @ 11:31 | Κουμπάρα, το θέμα ''ΚΑΒΟΥΡΑΣ ΚΑΙ ΦΙΔΙ'' είναι του Αισώπου, που φαίνεται ότι δε .. διαβάσατε στο σόι, μέσα στην από-πάνω σάλτσα χάθηκε και η ουσία στη διπλή ερμηνεία- λογοπαίγνιο του ''ίσιώματος'' που ΕΛΕΓΕ στο τέλος ο κάβουρας:
Κοίτα να δεις κάτι πράγματα.. έπρεπε να πεθάνεις για να ισιώσεις! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
