| |
Παντα μου ελεγες παλια
πραγματα εξωπραγματικα
εφτιαχνες στην ψυχη μου
μια παραμυθενια ζωγραφια
Περασε λιγο ο καιρος
και εγινε ο κοσμος πιο ψυχρος
μου ειπες εχω μεγαλωσει
και την ζωη δεν εχω νιωσει
Αρχισα και σιγα σιγα
στον κοσμο μου να κλεινομαι
μ'εσενα δεν συκρινομαι
δεν εχω αντοχη
Τοτε εγω δεν το ηξερα
τα θελα ολα ροδινα
μα τωρα το καταλαβα
σκληρη ειναι η ζωη
Λενε η ζωη ειναι μικρη
λενε ειναι ωραια,φωτινη
γεμματη γελια και χαρες
φιλους, αγαπες γειτονιες
Μα η πλευρα η σκοτεινη
ειναι απεραντα σκληρη
θελει κουραγιο και καρδια
δεν ειναι οπως στα παιδια
Και οσο περναν τα χρονια
τοτε καταλαβαινω
η ζωη ειναι διπλος τροχος
που πανω του ανεβαινω
Καμια φορα κυλαει μονος
μ'αλλη φορα μονος τον κυλας
και αμα ποτε σε πιανει ο τρομος
θυμισου και την οψη της φωτεινης πλευρας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
