| |
Σαν κάθομαι και μελετώ λόγους ποιητικούς-και όχι του καθένα
το νιώθω περισσότερο πόσο παράταιρο είναι να μιλά κανείς
για κείνα που τα νιώθει μέσα στα βαθιά του,
την ήρεμη επιφάνεια με κοχλασμούς και ρύπους ανακινώντας-
με πρόσχημα δήθεν κάποια ανάγκη…
Θα ‘ταν καθόλα ταιριαστή η σιωπή-
μήπως και αυτοί οι λόγοι αυτό δε δείχνουν κατά βάθος;
Αλλά ζωή, άσε με να φλυαρώ-πικρή ζωή
εξαγοράζοντας λίγο από τον θάνατό μου…
Την κάθε μέρα ανέλπιδα πολιορκώντας,
και κείνα που άφησα μακριά
και τούτα που δε θέλω,
κι όλα όσα ξέρω μυστικά
θανάτου προμηνύματα
που αποσιωπώ,
και στέργω
ως αφελής να συναλλάσσομαι,
για να δηλώνω σώφρων,
μες στον τρελό καιρό…
Μα κι άλλα που δεν αφορούν κανένα
α, κείνα πως με αγκυλώνουν
από παλιά σοκάκια και δρόμους χωρισμού,
κι ακόμη κι άλλα αμίλητα
που ‘χει η ψυχή προπάντων απολέσει
και ένα διακύβευμα μοναδικό
-του χρόνου-
σα σώνεται ο καιρός…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
