| |
Μέσα στους καπνούς αναδύομαι ανασαίνοντας βαριά.
Πού πας μού λες. Τη ζωή τη βλέπεις μέσα απ’το ποτήρι,
μου τραγουδάς, κράτα την θέση σου κι αφέσου στα χρώματα,
όλη η ζωή ένα χρώμα χαώδες, το χρώμα του αλκόολ
που σε ανεβάζει και σε χάνει σε φώτα που κάποτε μοιάζουν
μπλε, κάποτε κόκκινα, κάποτε σαν χρώματα του παραδείσου.
Τον παράδεισο τον έχεις δει, ποιο είναι το χρώμα της ζωής σου.
Εδώ να μείνεις, άδραξε τη μέρα. Εδώ, που είναι σαν
θάλασσα η μέρα και σε ρουφάει στο κύμα της, σε πνίγει,
μέχρι που ξεχνάς, μέχρι που ξεχνιέσαι. Να ξεχνιέσαι, μου λες,
η μνήμη είναι για τους δύσμοιρους, τους μοιρολάτρες
και τυχεροί όσοι καπνίζουν το νερό της λήθης. Η φωτιά, μου λες,
η φωτιά δεν σε καίει όσο σε καίνε τα πλήθη, τα πρόσωπα, όσο γυρνάς
τα βράδια από κάρβουνο σε κάρβουνο, από πάρτι σε πάρτι,
ξένα σπίτια, ξένοι χώροι, μα τα τραγούδια οικεία. Για την
ταυτότητα ποιος νοιάζεται, είσαι ό,τι δεν είσαι κι η πατρίδα
Είναι εκεί που σε υποδέχονται με δώρα. Τι τα ψάχνεις, μου λες, ό,τι δεν
λύνεται κόβεται, κι ό,τι σε κατασπαράζει το θάβεις βαθιά
για να μην απειλεί την ύπαρξή σου. Ποια ύπαρξη, όλες
οι υπάρξεις-ερείπια ανακαλύπτονται ανάμεσα στα συντρίμμια
της αιώνιας ερώτησης. Τι ρωτάς με ρώτας, τι ψάχνεις, τα λόγια
όταν δεν γίνουν στίχοι γίνονται χοροί για να λικνίζεις
το κορμί όταν η ψυχή δεν βρίσκει παγκάκι για να ξαποστάσει.
Τα σώματα λυτρώνονται, μου λες, αν κυνηγούν επιθυμίες,
φτάνει να μην ενδίνουν στου μυαλού τους έρωτες,
στους έρωτες της μέρας. Τη νύχτα να ζεις, το πρωί ουρλιάζουν
της μοναξιάς οι λύκοι. Να ζεις ξέφρενα τα βράδια
Φτάνει να μην δίνεσαι, επιμένεις. Να μην δίνεις και να μην δίνεσαι,
να τρέχεις κι όταν φοβάσαι να γελάς δυνατά για να
τρομάζουν οι εχθροί σου. Μάθημα επιβίωσης. Να γελάς
για να φοβούνται τα τέρατα, και να ευφραίνεται το εγώ σου.
Όταν γελάς άλλωστε μεγαλώνει κι η φούσκα που σε σκεπάζει,
η φούσκα που σκεπάζει τη σκια σου. Πιο δυνατά να γελάς,
να σε ακούει η σκια σου. Η σκια σου. Να κοιτάς πάντα πάνω,
όποιος κοιτάει τα πόδια του αντιμετωπίζει τον εαυτό του,
τού καρφώνεται το βλέμμα στη γη, τα πόδια στο χώμα,
το μυαλό στο κεφάλι. Μην καρφώνεσαι, πάντα απλανές το βλέμμα.
Η φυγή είναι μήτηρ κάθε επιβίωσης, όταν πας να πεθάνεις
να φεύγεις, οι πολεμιστές δεν είναι γενναίοι αφελείς είναι,
μ’ακούς, μου φωνάζεις. Μου κρατάς το πιγούνι, να μην φεύγω.
Μην καρφώνεις το βλέμμα στον καθρέφτη, όποιος κοιτάζει το εγώ
του μόλις ξυπνήσεις, πριν κοιμηθεί, πριν να φορέσει τη μάσκα του,
θυμάται τον παλιό εαυτό του. Τον εαυτό του. Εσύ ήσουν εσύ
πριν γίνεις κάποιος άλλος, πριν γίνεις ό,τι είσαι, ό,τι είμαστε,
ό,τι η πλειοψηφία επιτρέπει, επιβάλλει. Τι το θες να θυμάσαι.
Με κρατάς να μην φεύγω, κολλημένη στην καρέκλα, να ζω τη ζωή
μεσ’απ’τις οθόνες, απ’τα παράθυρα στους κόσμους σας, μέσα από
χρωματιστές φωτογραφίες. Ασπρόμαυρες οι ιστορίες, η μονότονη
ρουτίνα του σπάταλου, του ανόητου, του εξυπνόβλακα, του δήθεν,
του απέναντι, του άσχετου, γενικώς όποιου κάνει φασαρία. Τι κοιτάω.
Αν δεν είχα μάτια, καλύτερα θα κοιτούσα. Θα ‘τανε ο κόσμος απ’τα παράθυρα
γεμάτος τρισδιάστατα πουλιά και δέντρα.
Θα ζούσα όπως και να ‘χει μία στασιμότητα λίγο πιο περιπετειώδη.
Πού πας μου λες,
το σύστημα σε θρέφει.
Προχώρα, μου λες, προχώρα.
Άσε με. Πού πάω.
Ποιος είμαι εγώ.
Κι εσύ ποιος είσαι.
Εσείς.
Πάντως ό,τι κι αν είστε,
δεν είστε αυτό που νομίζετε πως είστε.
Μη μου λες να είμαι. Εγώ, σου λέω, εγώ, θέλω να ξέρω.
Μη μου λες να μην ρωτάω, κανείς σας να μην μιλάει.
Κανείς, μ’ακούς;
Εγώ μιλάω τώρα. Κι εγώ ρωτάω.
Παραφέρομαι ε;
Κόντρα στο πρέπον. Ναι, σου πάω κόντρα.
Τι μου την δείχνεις την ζωή μέσα από αυταπάτες.
Εγώ δεν την φοβάμαι την αλήθεια.
Εγώ πεθαίνω όταν πεθαίνω.Ίσως και μέσα στην αφέλεια,
να διαλέγω πού και πού αλόγιστες ηρωικές πράξεις.
Εγώ δεν έχω όνομα. Και δεν δέχομαι βαφτίσεις.
Τις συστάσεις με τον εαυτό μου εγώ τις κάνω, μ’ακούς, εγώ.
Παρεκτρέπομαι; Ίσως.
Η παρεκτροπή δεν είναι αντίδραση, να το πάρετε απόφαση.
Σήμερα είναι ανθρώπινη ανάγκη.
Εγώ τώρα δεν ακούω, εγώ ρωτάω.
Εγώ.
Εγώ δεν είμαι εσείς.
Εγώ;
Ποιος στ’αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
