| |
| | Οι διαστάσεις τις απόστασης |  | | |
Σου ‘χα πει να μην φεύγεις.
Όταν φεύγεις, κάτι μας ξεφεύγει,
κάτι άβολο μεγαλώνει ανάμεσά μας,
ίσως και τώρα που το σκέφτομαι κάτι να μικραίνει.
Όχι πως μπορεί η αγάπη να υποστεί σμίκρυνση.
Να, το μόνο που κάνει είναι να σου δίνει ένα φακό
η απόσταση και να σου λέει,
ορίστε, τα σπίτια σπιρτόκουτα,
κι άνθρωπος σου μια κινούμενη εικόνα,
το κορμί του έρωτα σε δύο μόνο διαστάσεις.
Σου ‘χα πει να μην φεύγεις,
τραβήχτηκα απ’την καρφίτσα που ένωνε τις ανάσες μας
σε απόσταση εκατοστών και
τώρα μας ενώνουν τα χιλιόμετρα.
Έσκισα και τα ρούχα μου στην προσπάθειά μου να ψιθυρίσω
το αντίο. Και τώρα τι μένει.
Κουρέλια, μια καρδιά κουρέλι κι αυτή,
να περιμένει την ψευδαίσθηση για να την αποκοιμίσει.
Κοιμάσαι καλά; Με ρωτάει η δύσμοιρη.
Η ζωή μου σαν παραμύθι δύο διαστάσεων,
κι εγώ η δύσμοιρη, μοιρασμένη στα δύο.
Μισή σκέψη στο αύριο και μισή στο χθες.
Το σήμερα βρεγμένο στα δάκρυα, κρυμμένο πίσω
απ’το θωλό τζάμι της απουσίας,
το κοιτάζω με τα μάτια μισόκλειστα.
Όλα μισά,
σου το ‘χω πει,
όλα μισά όταν λείπεις.
Πάντα κάτι λείπει όταν λείπεις, πάντα,
σου το ‘χω πει,
μου λείπεις.
Κι όταν δεν σ’έχω, θέλω να σε ‘χω ακόμα πιο πολύ,
κι έτσι όταν σού φωνάζω αντίο όλο το μέσα μου
φωνάζει μείνε.
Σου ‘χα πει να μην φεύγεις.
Βλέπω τον κόσμο ανάποδα όταν λείπεις,
τα πουλιά πετάνε ανάσκελα, τα λουλούδια ανθίζουν προς το χώμα,
τα χείλη ξετυλίγονται προς τα κάτω όταν
οι άνθρωποι προσπαθούν –μάταια- να μου χαμογελάσουν.
Λες και αλλάζει κάποιο συστατικό της ζωής όταν λείπεις,
σαν ένα χέρι να έριξε αλάτι στον καφέ αντί ζάχαρη
και τώρα σε κάθε γουλιά η αρμύρα μού καίει το στόμα.
Όσο ρουφάω την ζωή τόσο πιο πολύ με χτυπάει στα μούτρα,
τόσο πιο πολύ
με αποδυναμώνει,
τόσο πιο πολύ
μου θυμίζει πως λείπεις. Οι θύμησες.
Πάντα κόντρα στην ζωή πηγαίνουν, ο θάνατος
συνώνυμο μιας ανάμνησης, της ανάμνησης των χεριών σου,
των χεριών σου στους ώμους μου, στο πρόσωπό μου,
στα μπλεγμένα μαλλιά μου. Πεθαίνει το κορμί όταν θυμάται,
γιατί δεν μας σκοτώνει το τι δεν είχαμε ποτέ αλλά
το τι δεν έχουμε τώρα.
Κι έτσι μέσα στην προσωρινή σου απώλεια με σκοτώνεις,
μ’ένα πικρόγλυκο τρόπο, με μια αθέατη μαχαιριά
που προσπαθούσες να ελέγξεις μα σου ξέφυγε,
Όπως και μένα μου ξεφεύγει το αντίο όταν
μέσα στον ύπνο μου σου ζητώ να φύγεις για να μην πονάω.
Μ’αρέσει να πονάω. Ίσως γιατί μέσα στη τετράγωνη λογική μου
καταβάθος πιστεύω στα θαύματα.
Ίσως γιατί ξέρω πως το αποτυχημένο αντίγραφό σου,
αύριο θα ‘σαι συ
με όλα τα χρώματα σου, με την υφή της επιδερμίδας σου,
στις σωστές σου διαστάσεις, εσύ,
σου λέω, εσύ,
σε τρεις διαστάσεις.
Σε θυμάμαι απόψε, όπως και κάθε βράδυ.
Φαντάζομαι κύβους, και σφαίρες
γιατί τα τετράγωνα μα ιδίως εκείνοι οι καταραμένοι
οι κύκλοι με σκοτώνουν.
Φαντάζομαι τα μάτια σου υγρά,
γιατί κάποτε ακόμα και τα δάκρυα σου σαν από
χαρτί φαντάζουν τώρα που μου λείπεις.
Φαντάζομαι τη μυρωδιά του ιδρώτα σου
όταν τα σώματα μας περιπλέκονται επικίνδυνα,
έτσι γιατί ακόμα και το κόρμι σου καμιά φορα
φαντάζει μια σειρά από λέξεις στο βρεγμένο χαρτί που κρατάω.
Μια παραστατική περιγραφή
ανάμεσα σε στίχους που μέσα στον πόνο
δεν μπορούν να μπουν σε τάξη.
Σου το ‘χω πει
πως ακόμα κι οι σκέψεις μου παραφέρονται όταν λείπεις;
Παραφέρομαι,
να μην μ’ακούς. Με παρασύρει το παραλήρημα
κι αφού δεν μπορώ να σ’αγαπήσω σε μισώ
για να νιώθω πως εγώ, ναι εγώ, αγαπάω εμένα
περισσότερο από έσενα. Η επιβίωση κατάντησε
ζήτημα αυταπάτης.
Να μην μ’ακούς. Όταν φοβάμαι να σου πω πως σ’αγαπώ
επικαλούμαι τις δυσχερείς καταστάσεις.
Φοβάμαι να σου πω το σ’αγαπώ
γιατί είναι τόσο βαρύ που όταν βρίσκει διέξοδο
το μέσα μου αδειάζει.
Να μην μ’ακούς.
Είναι σκληρές οι διαστάσεις της απόστασης,
το ξέρω.
Μα σε λίγο θα είσαι εδώ, κι ύστερα εγώ
θα είμαι εκεί,
κι ύστερα θα με πλημμυρίσουν τα χρώματα σου,
θα πνιγώ ξανά στη μυρωδιά του κορμιού σου,
θα χαθώ στις λέξεις σου, στο χαμόγελό σου,
στη θέρμη της ανάσας σου, στη θέρμη του φιλιού σου.
Θα ‘σαι δω, θα ‘μαι εκεί, θα ‘μαστε μαζί κι όλα στη θέση τους.
Εσύ κι εγώ πίσω ξανά στις σωστές
διαστάσεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
Υπερευαισθητηρας
16-07-2011 @ 23:26 | Έπρεπε να υπάρχει και η επιλογή για προσθηκη στα πολυαγαπημενα. Και να σκεφτείς ότι η ερωτική ποίηση δεν μ' αρέσει ιδιαίτερα. Αν εξαιρέσεις το Μονόγραμμα και κάποια άλλα. Αλλά αυτό είναι το κάτι άλλο. Ανάμεσα κι εγώ σε στίχους που μέσα στον πόνο δεν μπορούν να μπουν σε τάξη. Για τους καταραμένους κύκλους έχω να πω παρα πολλά, όμως, όσο τα πουλιά πετάνε ανασκελα και τα λουλούδια ανθίζουν προς το χώμα, η ψυχή μου ευχαριστιεται να σ' ευχαριστήσει για το ποίημα αυτό. Ειλικρινά με άγγιξε πολύ. Ευχαριστώ... | | Μίνα Παπανικολάου
17-07-2011 @ 00:28 | "Η επιβίωση κατάντησε
ζήτημα αυταπάτης.
Να μην μ’ακούς. Όταν φοβάμαι να σου πω πως σ’αγαπώ
επικαλούμαι τις δυσχερείς καταστάσεις.
Φοβάμαι να σου πω το σ’αγαπώ
γιατί είναι τόσο βαρύ που όταν βρίσκει διέξοδο
το μέσα μου αδειάζει. "
Εδώ ακουμπώ και αναπαύομαι καθώς μίλησες αντ΄εμού..
Ευχαριστώ
Καλό ξημέρωμα Κυριακής | | Ναταλία...
17-07-2011 @ 12:43 | Πάρα πολύ ωραίο Αστερόσκονη ::yes.:: ::up.:: ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
