| |
| | Ακου και σωπα |  | | |
Ακου τον Ανεμο, τη θυρα μου χτυπαει αποψε, να φυγουμε φωναζει σε μερη, τετοια,
που η γη ακομη δε γνωριζει, ουτε ανθρωπινης ψυχης πατημασια. Κι εγω, του λεω,
παψε Ανεμε και σωπα, σε μερη τετοια, παντα μονος σου θα σεργιανας. Πατριδα
τ' απειρου τί ταζεις, σαν ανεμος καλπαζεις, στα αδυτα του ονειρου σου, ταχα θελεις
να με πας.
Το πνευμα μου δισταζει, το σωμα μου δεμενο σε νερο και χωμα.Την πενα μου βαρος
σκεπαζει,τελωνιο κι αερικο.Τη λυση χρονια,αυτου του μυστικου γυρευω,την καιρια
πυλη του κακου την πολεμω, με πολεμα κι αυτη. Δεσιμο σε Ουρανο, δεσιμο σε γη.
Τους προτερους,τους τοπους μου αναζητω και παλι αλογιστα σκορπαω,το βημα
που με φερνει εμπρος.
Αινιγμα και στοιχειωνει,φαντασμα και πλανιεται απελπισμενο,ενδιαμεσα σε θανατο
και φυγη. Μετρω τις λεξεις και τα γραμματα ενα-ενα, μα παντα ο χρονος που
τελειωνει και αδηλα παραμενουν τα κρυμμενα. Και στην κρεμαλα σερνεται φιδι
απο σχοινι.Σε κρυπτη,λεν -το μυστικο θαμμενο- σε Αδη, σε σκοταδι, χρονια πολλα
ψαχνει απαρηγορητο,την εξοδο, ενδιαμεσα σε θανατο και διαφυγη... μα αλυτα
παραμενουν τα δεμενα.
Ανεμε,ο συριγμος σου,τη σιτα μου ταραζει και στην ψυχη τριγμος-θαρρω-
ο πρωτος.Η Σφιγγα του αινιγματος κεντριζει,με βουκεντρο,με δηλητηριο και
καρφι,σε ξυλο στοιχειωμενο,που σαπιζει κι ομως δε λιωνει. Πρωτογνωρος
τριγμος -θαρρω ο πρωτος- τη λυση εμποδιζει.Κατω απο γεφυρι, γεφυρι το ιδιο
το ιδιο το στοιχειο καποτε ανθρωπος - τωρα σκια - και καποτε γιος και αδερφος.
Ενα μαχαιρι,σε ξιφος κι ας μη μοιαζει, να αστραφτει το λεπιδι ομως, κοφτερο,
καθως το δεσιμο χωριζει σε γη και Ουρανο.Σε κρυπτη το στοιχειο, την τραγωδια
του αποκοιμιζει,αποκοιμηθηκε κι αυτο, αφαντος λενε καιρο...Μα σαν ξυπνησει και
λυθει θεριο.Σκεψου,την πενα μου βαρος στοιχειωνει, τελωνιο κι αερικο. Σκυψε στου
χρονου το πηγαδι,σκεψου μνημη, βρες, βρηκες; Ακομα ψαχνεις.Κι εσυ,μου λες,
μακρια σε μερη τετοια,που η γη ακομη δε γνωριζει. Κι εγω σου λεω, παψε Ανεμε
και σωπα.
Με ληθη το κακο, να πολεμησεις ή με μνημη;Η Σφιγγα του αινιγματος κεντριζει,
με βουκεντρο,με δηλητηριο,με καρφι,σε ξυλο στοιχειωμενο,που σαπιζει κι ομως,
δε λιωνει, πρωτογνωρος τριγμος - θαρρω - ο πρωτος, το εμποδιζει. Καποτε
ανθρωπος - τωρα σκια-καποτε γιος και αδερφος.
Σε κρυπτη, σε Αδη, σεσκοταδι,τραγωδια αποκοιμιζει,αφαντος απο καιρο.Μα... σαν
ξυπνησει και λυθει θεριο.Σκεψου, την πενα μου,θανατος στοιχειωνει, τελωνιο κι
αερικο.Κι εσυ μου λες, μακρια σε μερη,που η γη ακομη δε γνωριζει, μα... η ληθη
δεν ξορκιζει το κακο.
Σου χαραξα τη μνημη με πυρωμενο σιδερο, σε πυρωμενο πρωινο κι απομεσημερο.
Και για οσους,σ' αποζητησαν εγινε η νυχτα, λαβα.Κι ενω ανθρωπο αποκοιμισαν,
εκεινος ξυπνησε θεριο,ενδιαμεσα σε θανατο και διαφυγη,εκει που περιφερεται
αιχμαλωτη η ψυχη.
Σου χαραξα τη μνημη με πυρωμενο σιδερι κι ατσαλι.Να μην ξεχνας και παντα
να θυμασαι,καμιά ληθη δεν ξορκιζει το κακο,Ενα θηριο σ' αλυσιδα πετρινη
κοιμαται, μα σαν ξυπνησει και λυθει... Ανεμε, να φοβασαι,για οσους τ'αποκοιμισαν,
σε πυρωμενο πρωινο κι απομεσημερο, καποτε ανθρωπος - τωρα σκια - καποτε
γιος και αδερφος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
monajia
20-07-2011 @ 13:39 | ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ............................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
