| |
Κι ακουσα τον αρχικαλικαντζαρο, το δεντρο της ζωης να πριονιζει,
για τον καθενα... χωριστα. Κι η κτιση ολη αφανης στο φοβο της και
γονατιζει. Η συνοδεια του, η ζοφερη, χορευε και τραγουδουσε, τον
καθε πονο σε τραγωδια, τον ζωντανευε και ξενυχτουσε την ψυχη.
Με γελια και χαρα το σκοτος αντηχουσε.
Και καθε λεξη ηταν λεει μια παγιδα, σ' αυτην πιανοτανε η νυχτα και
καρφωνε καρφια αιχμηρα και με σφυρι, χτυπηματα στην κασα,
την βαρια μετρουσε, αιμα να τρεξει πιο βαθια, απ' την ψυχη που
αγωνιουσε.
Και ναι, πριονιζε ο αρχικαλικαντζαρος, νυχτα και μερα και τα σκυλια
του ερεβους πληγωναν τον σκοτεινο αερα. Κι αλιμονο στ' ανθρωπινα
αυτια, που ακουγαν τα φοβερα χτυπηματα και μετραγαν της κασας
τα καρφια ενα-ενα.
Το δεσιμο της ανθρωποτητας στην κολαση, λεπιδι και κοπιδι και η
τελειωτικη φτυαρια, την κασα παραχωνει και κρυβει πιο βαθια.
Ο μαυρος επιταφιος της γης, με υμνωδια σκοτους αντηχει, μεσα απο
κυματα ηλεκτρικα, συχνοτητες αορατες, σε καθε γωνια του αφυλαχτου
μυαλου και της ψυχης.
Μα ειναι τυχη η ατυχια, που το ορατο στ' ανθρωπινα, αγνοει τ' αορατα,
- του κοσμου τα θηρια -. Γελαγαν και χλευαζαν τα σκοτεινα,
το φωτεινο ενταφιαζαν σε οποιο πλασμα, σε οτι ζωντανο, αορατη
τραγωδια, σ' αορατη συχνοτητα και λεει η ανθρωποτητα ...
κοιμοτανε βαθια, μοναχη της, χωρις καμια εγνοια κι υποψια.
Τα οπλα , τα καλα, απυθωμενα χαμηλα,απ' την αδιαφορια και την
ματαιοτητα. Του σκοτους τα λαγωνικα χλευαζαν με κακια. Και το
κομματι το ορατο, το καθημερινο, κουρτινα προστατευτικη, αυλαια,
στο αορατο και σκοτεινο.
Μα εγω τους αλλους, κοιταζα να βρω κι ελεγα μεσα μου, ταχα, που;;;
Σε ποιο σημειο η δικη Του Παρουσια;- το αγαθο-. Κι υστερα σκιρτησε η
καρδια και κοιταξε ψηλα, πολυ ψηλα, μεσα απο σκοτεινα δεσμα και
πεπλα του ερεβους, ζοφερα. Και εκει βρισκοταν λεει, η Αναρχη Ουσια,
περιμενε να δει το οχι ή το ναι απ' την δοκιμασια.
Απο κοντα σ' αναμονη κι η Θεια Παρρησια, τα παντα ορα και ολα τα θωρρει
και να την, περιμενει στα σχεδια τα Θεικα, ναι ηχηρο για να 'χει αξια.
Κι ειδα με αλλα ματια , μη υλικα, τα χρωματα της συνθεσης, τα βασικα,
το ασπρο και το μαυρο και την αντιστροφη τους, σαν το αρνητικο μιας
αρχεγονης παγκοσμιας, του συμπαντος , φωτογραφιας.
Πως ο παραλογισμος , ο δαιμονικος, ο αντιποδας, νικα την λογικη και
την ψυχη - ΔΩΡΗΜΑΤΑ ΘΕΙΚΑ - ο κοσμος της αντιστροφης , καταδιωκει
και χτυπα αλυπητα με μανια.
Πολυ σκοταδι κατω απο το φως, μαυρο χαρτι τον κοσμο αγκαλιαζει
και απορροφα την Θεικη ακτινοβολια, σε ερεβους αχλη , σε ερεβους
πεπλο σκοτεινο. Το χερι Σου το αγαθο, τα στιφη να διαλυσει, για να
φανει Ουρανιο φως, την κτιση να εξαγνισει. Το εργο Σου, το αγαθο,
σε Πασχα, Κυριακης χαρα να αναστησει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
