| |
και εγιναν οι ανθρωποι σκιες
σε ενα παραθυρο
και ηταν τοσο μικροι που
δεν τους μετρησα στο απειρο
και ημουνα ανοητος
που εζησα μαζι τους
και εχασα το φως μες στη αβυσσο ζωη τους
κλεισε το φως με τυφλωνει
κλεισε το στομα τα λογια σου σκονη
κλεισε τα αυτια ο κοσμος σε προδιδει
κλεισε τις πορτες χιλιαδες προφητες
σερνουν με λογια μελι στην δινη
και εγιναν οι ανθρωποι σφηκες
και γιναν οι ανθρωπο τερμιτες
και σιγομασουνε τα ιδια και τα ιδια
και εθελοτυφλουνε μες στην καταιγιδα
αν πεις πως μας γελασε ο χρονος
κοιταξε η λαμψη μας εχει θολωσει
οτι αγαπαμε θα μας προδωσει
και οτι ποθαμε θα μας πληγωσει
παιξε λοιπον το requiem
θα χορεψω αυτο το βαλς
και στην υγεια των μερμυγκων θα πιω
πριν το φως κλεισω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
