| |
Πίσω απ το πρώτο χαμόγελο
Της μέρας,
Έψαξα να βρω ήλιο
Και στα χέρια μου
Χύθηκε χρυσός.
Κοίταζα την κλεψύδρα
Επίμονα κοιτούσα,
Τους κόκκους μετρούσα
Σα να ‘ταν στιγμές
Όλη η ζωή μου εκεί
Λες και δεν θα πρόφτανα
Άλλες να μετρήσω.
Κι όταν έμαθα
Πόσο απέραντος είναι ο ουρανός
Στους αιθέρες ξεχύθηκα
Με μια σκέψη.
Ελεύθερο πουλί
Που τον άνεμο δάμασα
Λες και δεν θα ξαναπετούσα
Μα τα φτερά μου
Ήταν γερά.
Ανεκτίμητος ο τελευταίος κόκκος
Που μ’ έμαθε ν ‘αγαπώ,
Ν’ αγαπώ τη ζωή
Και τον άνθρωπο.
Όταν η κλεψύδρα τελειώσει,
Αυτός ο στερνός κόκκος
Είναι εκείνος που θα θαυμάζω.
Θα μετρώ, θα ξαναμετρώ…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
