I’ve searched the universe and found myself within’ her eyes...
Χρονια περναν...
σαν μεταξενιες κορδελες γλιστραν
μεσα απο τα δαχτυλα μας...
μεγαλωνουμε,ανθιζουμε,πεθαινουμε...
Αισθηματα μας σπρωχνουν σε γκρεμους
μας φοραν φτερα εκτοξευοντας μας
σε γαλαζιους ουρανους...
μεχρι που το μονο που απομενει ειναι μια μαζα
απο αιμα και πουπουλα...
τριανταφυλλα που πληγωθηκαν απο
τα ιδια τους τα αγκαθια...
Δακρυα λαμπουν κατω απο το φως
σαν πολυτιμα διαμαντια...
μα στο σκοταδι δεν ειναι τιποτα
παραπανω απο σταγονες της βροχης...
Συλλεκτες στιγμων...
περιπλανιομαστε στην ζωη
περιμενοντας να μας φτασει το σκοταδι...
ψαχνοντας αναμεσα σε αναμνησεις ενα προσωπο
που να αντεξε το τωρα...
Καβαλα σε αγρια ονειρα
χαραζε πορεια στα τυφλα...
την καρδια του εψαχνε αναμεσα στις πυρινες φλογες της μαχης...
κι οταν την βρηκε την χαρισε χωρις να το σκεφτει....
Την φιλησε αγρια ενω η σιωπη
τους σκοτωνε και τους δυο ξεχωριστα...
αφησε το κυμα να παρασυρει το κορμι του
στο κρεβατι της....
ελπιζοντας πως
ισως εκεινη να τον αγαπουσε περισσοτερο απο την μοναξια του...
