| |
Δε θα θρηνησω εγω, για τους νεκρους σας,
και χρωμα παλι αλλαζει το φως της μερας,
ουτε για τα συντριμματα, που αλλοι αφήσαν πισω,
εγω, εχω να θρηνησω, για τα συντριμμια της δικης μου μερας.
Γενναια να κρατησω, μες στα αψυχα τα χερια,
το σκουριασμενο φτυαρι και με προσπαθεια μεγαλη,
σε λακκο, μαυρο χωμα να μετρησω.
Με νυχια ματωμενα, τους λιθους και τ' αγκαθια να μετατοπισω.
Κι οταν ο ηλιος γειρει στης δυσης του, το θλιβερο παλατι,
ολες τις μνημες, σε σαβανο ολολευκο, ροδοπλυμενο,
τα πτωματα με ευλαβεια ν' ακουμπισω, σε αιωνιο μαξιλαρι.
Ο αγερας βιαστικα θα ψαλλει την ακολουθια,
κι ο ανεμος, με τις ριπες του χωμα και σταχτη,
θα σκορπα στη λειτουργια. Τα ανθη της αβυσσου θα μοσχομυριζουν,
μα εγω πια, δε θα δινω σημασια. Σε τουτη την αιωνια κηδεια,
μονο ο ανεμος θα ψαλλει πενθιμα τις ευχες του, περαστικος της
τελετης, ποιμενας.
Κι οταν το τελευταιο γελιο μου στεγνωσει, στις ακρες των ματιων μου,
των θλιμμενων, μειδιαμα πικρο και κουρασμενο θα σφουγγισω,
στο φως της μερας που θα σβηνει, μετρωντας τις πληγες του.
Μεσα μου θα φωναξω με μανια, σε γνωρισα αθανασια - σε λενε πονο -
μα εμαθα να αντεχω.
Και στο μοναχικο καφε του πενθους, την πικρα και το νοστο μου
- για ο,τι ονειρευτηκα να εχω - θα πιω και παλι στον εαυτο μου,
θα φωναξω, μπορω κι αντεχω.
Στο αιωνιο κοιμητηρι σου ζωη, την τεφρα μου σου στελνω,
αντι για δαχτυλιδι γαμου, μακαρια αναπαυσου εν ειρηνη, η
απλα δεσμευσου.
Τα ανθη της αβυσσου θα μοσχομυριζουν, μα εγω πια, δε
θα δινω σημασια. Απ' την αρχη, το ρουχο, που μου χαρισαν,
για νυφικο, ηταν μαυρο, ρουχο φτηνο με κεντημα θανατου.
Μα παλι θα φωναξω με μανια, μπορω κι αντεχω,
μακαρια αναπαυσου εν ειρηνη. Στο αιωνιο κοιμητηρι
σου ζωη, την τεφρα μου σου στελνω, αντι για δαχτυλιδι,
με ανθη της αβυσσου στολισμενη, σε νυφης νεκρικο κρεβατι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
