| |
Ήταν νύχτα σαν ονειρεύτηκα το κάστρο
καθόμουν στα σκαλιά του, διχασμένη
Το φεγγάρι είχε σβήσει απ' τον ουρανό
η νύχτα υπνοβατούσε γυμνή, σαν μαγεμένη.
Το κάστρο ορθόνταν επιβλητικά
σαν νά 'χε ζωή , σαν να 'χαμε μια σχέση
σχέση έντονη , δεμένη με μίσος και αγάπη
με φως και σκοτάδι , με πόνο και χαρά .
Βιαζα τον εαυτό μου , να μπω μέσα
μα τα λουκέτα του γερά και δεν μπορούσα
Πλήγωνα τον εαυτό μου για να φύγω
μα αυτό το κάστρο με ζήλο λαχταρούσα.
Με δύναμη χτυπούσα αυτή τη πόρτα
με δάκρυα στα μάτια του μιλούσα
αυτό το κάστρο μ' έδειωχνε με βία
μα σαν έφευγα με βία με κρατούσε.
Και ξαφνικά ήρθες εσύ παρηγοριά μου
κι εγώ σε ρώτησα αν έχεις το κλειδί
μου 'πες το κάστρο δεν είναι κλειδωμένο
κλειδωμένη είναι μόνο η ψυχή.
Κλειδωμένη μες τις σκέψεις , στις ελπίδες
σε παραστάσεις που θαρρούμε αληθινές
ποτέ σ' αυτό το κάστρο κανείς δεν μπήκε μόνος
το κλειδί του το κρατούν οι μοναξιές.
Σκοτώνοντας λοιπόν τις μοναξιές μας
σ' αυτό το κάστρο ίσως κάποτε να μπουμε
και σαν ο ήλιος ανατείλλει στις καρδιές μας
αυτό το κάστρο ίσως κάποτε θα βρούμε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
