| |
κι ήταν μια μέρα ξαφνικά που γέλασε το χείλι
κόκκινο σα ροδάκινο λάβα το καλοκαίρι
δε με τρομάζει άλλο πια σαν έρχεται το δείλι
δε με σκιάζει το παρόν κι ούτε το χθες φοβάμαι
τη μέρα που μ αγκάλιασες και μ έκανες δική σου
σαν ηλιοτρόπιο η καρδιά άνοιξε το στεφάνι
και μονολόγησα κρυφά ''όχι, μα δε κοιμάμαι...''
κι ας έμοιαζε με όνειρο η αγκαλια η μικρή σου
στα σύννεφα σκορπίστηκαν πικρές οι αναμνήσεις
κι ένα λιμάνι απάνεμο χτίστηκε μπρος τα μάτια
δε το φοβάμαι άλλο πια πίσω μη δε γυρίσεις
καράβι που ταξίδεψε και πάλι εδώ γυρίζει
επάνω στο κατάστρωμα ξαπλώνοντας τ αστέρια
αναριθμώ και σχήματα του νου μου ζωγραφίζω
ο έρωτας από παντού αγιόκλημα μυρίζει
και η καρδιά πλημμύρισε μ αρώματα αιθέρια
μη τελειώσει ξαφνικά τούτο το καλοκαίρι
σαν πρωτοβρόχι γιορτινό να ερθει ο χειμώνας
να φεύγεις και να έρχεσαι σαν τ απαλό τ αγέρι
σα με φιλάς στα μάγουλα πρώτη φορά σου νά ναι
κείνα τα λόγια τα γλυκά πάντοτε να πετάνε
σκιρτούν οι γλάροι από χαρά εμένα σα κοιτάζουν
πάντα με το καράβι μας ταξίδια να κινάμε
κι όλα της γης τα κύματα για αγάπη να μιλάνε
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
