| |
Εκείνο το βλέμμα
Σαν φτερούγισμα
Σαν αγκαλιά
Αύρα γελαστή
σκόρπιζε την κούραση
σαν κόκκους κιμωλίας
Εκείνο το βλέμμα
Ξανοίχτηκε σε σιδερένιες πόρτες
Για λίγο με προσκάλεσε σ’ ωκεανό ονείρου
Ποια ξέρα του ‘γινε καημός;
Πως έχασα τη λάμψη;
Σε ποιο βυθό να γέννησε μικρά μαργαριτάρια;
Εκείνο της το βλέμμα
και τούτη μου η θλίψη
Ναυτίλος της οριστικής του απώλειας
Πρώτη θέση σε σύμπτωσης το μπάρκο
Εκεί ακριβώς που τα ίδια μάτια συναντώντας
με σάρωσαν ανέκφραστα
Σαν προβολέας πράσινος τον ξεχασμένο βράχο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
