| |
Σαν το πέπλο το νηφάλιο διαλύσει
κι ό,τι είχες μέχρι τότε συλλαβίσει
μεμιάς συνθλίβεται
Η σιωπή που εξαπλώνεται στο νου σου
την στιγμή που η ρωγμή του διπλανού σου
δική σου γίνεται
Από τότε σε θυμάμαι που κρυβόσουν
και κρυφά τους φανερούς τους καταριόσουν
Πως σε ανέχτηκα
Χρόνια ήρθαν, χρόνια φύγαν, χρόνια χάθηκαν
το συνάφι σου τα μάτια μου σιχάθηκαν
Σας βαρέθηκα
Δεν μιλάμε, δεν ακούμε, δεν φιλιόμαστε
σαν μια κούκλα σε βιτρίνα ξεπουλιόμαστε
Ρε με ρίχνετε
Πόσα χρόνια θα περάσουν αξημέρωτα
με τρελούς, απατεώνες και με τέρατα
Βρε δεν γίνεται
Δεν με πείθετε πως πια θα καταλάβετε
Για τρεχάτε να σωθείτε, αν προλάβετε
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
