| |
Στον ορίζοντα, φάνηκε θαρρώ στεριά
την δική σου θωριά που έχει και τη φωνή σου
που έχει δέντρα μεγάλα κι ανεμώνες σωρό
τις χαϊδεύει με χέρι απαλότατο ο άνεμος
που έχει δάσος μικρό που φωλιάζουν πουλιά
κι έχει κήπους με βρύσες και καθάρια νερά
στον ορίζοντα φάνηκε θαρρώ η αυγή
με ένα ντύμα ροδί χαιρετίζει την πλεύση μου
κι έχει μάτια μεγάλες, αταξίδευτες θάλασσες
και ΄για φρύδια γεφύρια που ενώνουνε χάσματα
κι από κάτω ποτάμια κυλούν και στο διάβα τους
μακριά των ανθρώπων παρασέρνουν τα βάσανα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
