| |
Π Α Ν Σ Ε Λ Η Ν Ο Σ (Ε)
Είναι η Πανσέληνος βουβή
και η Θάλασσα μια στάχτη,
δάσος που κάηκε η Ζωή
στου δρόμου την Ιθάκη.
Ανοίγει τα φτερά της
τα Σύννεφα αγγίζοντας,
που έγνεψαν κοντά της.
Παρθένα γη που χάθηκε
στου ξαφνικού την Θέα,
Ανθρώπου που την όργωσε
χωρίς τ’ ορίου Ημέρα.
Μείναν οι Πόρτες της Ψυχής
Μισάνοιχτες το βράδυ,
αφού το χθες αφέθηκε
να κλαίει μες το σκοτάδι,
και ο φόβος που πεθύμησε
Λαβύρινθου την άκρη,
βρήκε στου ίσκιου δροσερό
να ακολουθεί ρυάκι.
Μα η αλήθεια ήτανε
σαν ψέμα που ξεχνιέται,
σαν βάλσαμο που απλώνεται
σαν πίκρα που πλανιέται,
σαν όνειρο που έρχεται
σαν χάρη που απαρνιέται.
Είναι η Πανσέληνος βουβή;
Και η Θάλασσα μια στάχτη;
Δάσος που κάηκε η ζωή;
Στου Δρόμου την Ιθάκη;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
