| |
Λυπήθηκε η ακρογιαλιά κι απλώνει βράχια
Πάνω στην γκρίζα αμμουδιά και στο νερό
σκοτείνιασε η ανατολή μέσα στα μάτια
κοιτά πως μοιάζει το πρωί με δειλινό
λαβώθηκε η μουσική γλυκαίνει ο ήχος
σκιές που νανουρίζονται στ’ αχνό το φως
μες στα χωράφια ο καημός θέρος ο στίχος
περικυκλώνει το φευγιό ο ουρανός
αλλοπαρμένη μοναξιά μαύρο μαντήλι
σκούρο το χρώμα και πώς να ‘ρθει η καρδία
στερνά να καίει η φωτιά μες στο καντήλι
και ματωμένη δίχως τέλος η αγκαλιά
μανταλωμένο το μπροστά σου παραθύρι
δες πως χορτάριασε ο χρόνος την ψυχή
πιοτό η αγάπη που ραγίζει το ποτήρι
κραυγή ο πόνος που ραγίζει τη σιωπή
το ψέμα απόψε λερώνει το φεγγάρι
φέρνει στο νου σου περασμένα μυστικά
σα φουρτουνιάζει πώς κλειδώνεσαι στ’ αμπάρι
και πώς κοιμάσαι με τέτοια ξαστεριά…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
