| |
| | Ο νεκρός |  | | | Ποίημα που περιμένει τον τραγουδοποιό του | | |
Έχω καιρούς πεθάνει,
νεκρός λογίζομαι,
κοιτάζω απ’ το ταβάνι,
σας συλλογίζομαι.
Σας συναντώ στο δρόμο,
περνάτε αδιάφορα,
γελώ στον τροχονόμο
και κάνω διάφορα.
Κανένας δε με βλέπει,
νεκρός που γίνηκα,
χωρίς λεφτά στην τσέπη,
μπρος σ’ ένα φοίνικα.
Μονολογώ μονάχος,
μιλώ σ’ αόρατους,
εσείς ζητάτε μ’ άγχος,
όλα στην ώρα τους.
Κινούμαι με τον ήχο,
της απουσίας μου,
δεν ενοχλώ, δε βήχω
κι είμαι σωσίας μου.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Κάθε βράδυ σ' ονειρεύομαι, μέσα στο σκοτάδι σε παντρεύομαι. | | | |
|
sofiagera
18-08-2011 @ 16:48 | Μονολογώ μονάχος,
μιλώ σ’ αόρατους,
εσείς ζητάτε μ’ άγχος,
όλα στην ώρα τους ::up.:: ::up.:: ::up.:: Πολύ ωραίο όλο!!! | | monajia
18-08-2011 @ 17:27 | ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ.............
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | ALIROS
18-08-2011 @ 22:26 | Μονολογώ μονάχος,
μιλώ σ’ αόρατους,
εσείς ζητάτε μ’ άγχος,
όλα στην ώρα τους.
::theos.:: ::theos.:: | | ΙΑΣΩΝ
18-08-2011 @ 22:37 | Αν η ποίηση μ' ένα χαστούκι από πέταλα τριαντάφυλλου καταφέρνει να σε προβληματίσει για το τι σημαίνει "ζωή",τότε Παναγιώτη είσαι ποιητής. | | Υπερευαισθητηρας
18-08-2011 @ 22:44 | Αφού η ζωή όπως τη ζούμε δεν είναι αληθινή, τότε η αληθινή ζωή ίσως να μοιάζει μ' αυτό που νομίζουμε θάνατο. Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα πολλά, αλλά τα κραταω για μενα... | | αντικλείδι
18-08-2011 @ 22:58 | θαυμάσιο !!!!!!!!!!!!!!! | | Senior Ripley
19-08-2011 @ 01:53 | Εξαιρετική η κατάληξη "Μπρος σε ενα φοινικα", Τα σέβη μου σε έναν ακούραστο δουλευτή του λόγου. Όσο και να λες οτι δε γράφεις τα καλοκαίρια είσαι απ αυτούς τους δημιουργούς ακατάπαυστου πυρός. Άξιος. | | ptoumassis
19-08-2011 @ 09:20 | Παιδιά, ευχαρστώ... Πράγματι, αυτό το ποίημα είναι από τα καινούργια. Και προσπαθώ να τα δουλεύω πιο πολύ και να μη βιάζομαι να τα τελειώσω... Αμφέβαλλα για το σημείο με τον "φοίνικα" κι ο Χρήστος (senior ripley) με έκανε να μην αμφιβάλλω. Αναρωτιόμουν αν περνάει το νόημα ή μόνο εγώ το φαντάζομαι, αλλά ο Γρηγόρης (υπερευαιστητήρας) μού έδωσε τη σιγουριά ότι το νόημα περνάει. Η Πελαγία (αντικλείδι) με μια λέξη τα είπε όλα και τα κατάλαβα βαθιά. Ο Γιάννης (Ιάσων) παρόλο που ο ίδιος γράφει με επιρροές Δημουλά, εντούτοις με ονομάζει Ποιητή. Ο Άλιρος (θα μελετήσω τη γραφή σου φίλε) με τιμά φωτίζοντας το σημείο που υστερεί τεχνοτροπικά, αλλά υπερτερεί σε πλοκή. Η Ντίνα μου (monajia), που τής είπα πως θα πάω να την δω στην Τρίπολη και ακόμη δεν τα κατάφερα, μού δίνει μεγάλο θάρρος. Κι η Sofiagera, που θέλω να ξαναδιαβάσω έργα της και να τη θυμηθώ (θα το κάνω σε λίγο) φωτίζει κι αυτή το σημείο που επαναλαμβάνει αργότερα ο Άλιρος, κάνοντάς με έτσι να νιώθω πιο σίγουρος... Ένα αληθινό ποίημα, που ωστόσο εγώ ακόμα είμαι ανικανοποίητος από τη γραφή μου. Ευχαριστώ, παιδιά...
Παναγιώτης Θ. Τουμάσης | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
