| |
Όσο έκαιγε η λάμπα
Έβλεπε το σώμα,
Να γράφει, ακόμη
Μπορούσε
Να χαράζει τη συνείδηση
Απάνω στο βιβλίο.
Με ένα λυχνάρι
Και λίγο μελάνι,
Άφηνε η φαντασία
Την αξιοπρέπειά της,
Και μετουσιώνονταν
Πάνω στο τραπέζι μου.
Ανίδεος θεατής
Βρέθηκα,
Να κοιτάζω την ποίησή μου,
Τις ανάσες μου,
Να περνούν απ το χέρι μου,
Και δεν ήθελα τη πένα
Να αφήσω, ήταν η ζωή μου.
Κάθε σκάλισμα,
Μια έκθεση της αναπνοής,
Που απ τα σωθικά έβγαινε,
Χνώτο άλλοτε όμορφο
-άλλοτε πικρό
Απαρτίζει την ιστορία μου.
Ας αφήσω,
Κι απόψε τις
Ανάσες στο χαρτί μου.
Κι ας ζήσω-
Ελεύθερα..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
