| |
Αποκαΐδια μια άλλης θύμησης,
Που έκαψα χρόνια πριν
Ξέροντας πως ο χρόνος φυτίλι
Δεν είναι,
Ούτε εύφλεκτος..
Μανία με κατέκλεισε
Να πετάξω μακριά τη στάχτη,
Αποτεφρωμένα τα όνειρά μου
Να ξεχυθούν στους αιθέρες,
Να θυμίσουν ότι είχε ξεχαστεί.
Κι έτσι δάκρυσα,
Γι άλλη μια φορά..
Ακόμη μένει η στάχτη στο δωμάτιο.
Αυτό ήταν τελικά..
Η φλόγα της επιθυμίας- της νιότης
Έκαιγε κάθε ελπίδα
Σκορπίζοντας τέφρα και αηδία.
Λυπάμαι μόνο,
Που ακόμη είναι ζωντανές
Αυτές οι αναμνήσεις.
Να με ξανά καίνε..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
