| |
Απλά με το να είσαι δυο εκατοστά μακριά απ’ τη καρδιά μου δεν αρκεί να σε ξεχάσω.
Όση απόσταση κι αν απέχεις από μένα πάντα υπάρχεις στις θύελλες των ονείρων μου.
Δεν επιτρέπεις στη ζωή μου ν’ ανασάνει καθάριο αέρα.
Δεν αφήνεις στο φως να περάσει στο σκοτάδι απ’ τη σκιά των σκέψεών μου.
Κι όταν σε δω στο ξαφνικά μηδενίζονται οι λογισμοί και παρεκτρέπονται.
Αρχίζει πάλι μια ανάσα να πνίγεται, μια καρδιά να τρέμει, ένα κορμί να σπαρταρά.
Τα βήματα πάνε πίσω, τα μονοπάτια λαβύρινθοι γίνονται.
Όσο κι αν δεν το θέλω με τραβάνε αυτά τα μάτια που με κοιτούν.
Βλέπω μέσα τους μια νοσταλγία κι ένα συγνώμη, ίσως ψεύτικο, ίσως αληθινό.
Δεν το γνώρισα ακόμα μα ο φόβος το βιώνει. Ζει μέσα κι έξω απ’ το κορμί μου.
Αυτά τα χείλη που μιλάνε κρύβουν του πάθους τις εικόνες, έρως στιγμές.
Μα νίκησε η αξιοπρέπεια μου και η βλέψη του κατάλληλου.
Λένε πως το βήμα το σωστό γίνεται με το κεφάλι ψηλά.
Μα όσο ψηλά κι αν κοιτάω, τα μάτια συχνά κοιτούν και κάτω και πίσω.
Πίσω… αγύριστη θέληση που τον χρόνο δεν διαστέλλει.
Προσπαθώ στη ρουτίνα το μπρος να κοιτάω, ν’ ατενίζω τ’ απέραντο, να ξεχνάω το μαύρο.
Οι προσπάθειες γίνονται συνήθειες και οι συνήθειες γυρισμοί.
Μα πονάει η κάθε απερίσκεπτη στιγμή που σου κοστίζει ακριβά.
Την εκκαθάριση του έρωτα ούτε με έκπτωση δεν ξεπληρώνεις..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
