| |
Κοιτάζω τα αστέρια και σκέφτομαι τα μάτια σου
Και ας είναι μαύρος ο ουράνος,λέυκη σου αύρα με τυλίγει
Κάπου στο βάθος φαίνεται και η θάλλασα
Οτι και αν έχτισα για εσένα νε τα χάλασα
Και τα ρίξα στην θάλλασα να φύγουν μακριά μου
και έγιναν αέρας,μελτέμι στο Αιγαίο.
Να μην τα δείς.Να μην τα ζεις..
Οτι και αν ένιωσα,το έκανες εχθρό μου.
Οσο και αν σε αγάπησα,με μίσος το πολέμησες.
Και η αδιαφορία σου ποιό μίσος και απο το μίσος..
Δεν πειράζει.Εσυ να σε καλά,και ο άνθρωπος αλλάζει..
Κοιτάζω απέναντι τα φώτα,και λένε "υπάρχει ζωή".
Μα γύρω μου υπάρχει μάυρο.Μέσα μου,έξω μου.
Μάυρο που μεταφράζει την μελαγχολία.Μαύρο δικό σου.
Καπου απο πίσω υπάρχουν τα βουνά.
Εγω λοιπόν στην μέση του πουθενά.Και οτι και αν βλέπω θυμίζει εσένα
Γιατί κάποτε υπήρξες εδω.Πάτησες στην έδρα μου,κατάπάτησες το ιερό μου.
Και τώρα:Σιώπη.
Πέρνω τηλέφωνο και κόβεται η γραμμή.
Και όπως λέει και η Άννα:
"Η ώρα είναι Δώδεκα".
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
