Αφιερωμένο στη χθεσινή μας παρέα, στην παρέα της αναζήτησης της τελευταίας στροφής, στα κορίτσια με το σύνδρομο της μοναξιάς! Στις Μαριάννα, Σταυρούλα, Αθηνά, Χρυσούλα & σε μένα! Στ'απωθημένα μας!
Είναι το σύνδρομο της μοναξιάς
ν'ανοίγεις διάπλατα την αγκαλιά σου
να'ναι όλα κόκκινα απ'τα φιλιά σου
χωρίς να σκέφτεσαι πού τα σκορπάς?
Είναι η διαίσθηση του χωρισμού
που τα γλυκόλογά σου κυριεύει
πάνω στα χείλη σου πικρά χορεύει
με το ξημέρωμα κάθε δεσμού?
Είναι ο φόβος ν'απαρνηθείς
ό,τι αγάπησες στα όνειρά σου
& απ'όποιον θέλεις ν'αγαπηθείς
κρατάς κρυμμένα τα μυστικά σου?
Είναι που άρχισες να μεγαλώνεις
νιώθοντας όλα να σε προσπερνάνε
για όσα πέρασες δε μετανιώνεις
& όσα φύγαν πίσω δε γυρνάνε
μα έχεις έρωτα στ'απωθημένο
γι'αυτά που δίστασες να κατακτήσεις
& στις ελπίδες σου είναι χαραγμένο
« ζωή είσαι ρόδα & θα γυρίσεις»!
