| |
κουραστηκα τις μερες μου αδοξα να μετραω
στις σκοτεινες της πορτες της ψυχης να τα βρονταω
να λεω λογια που δεν εχουν σημασια
μα να μου λες ετσι ειναι η ζωη εχει αξια
παλιωσανε τα ρουχα και οι λεξεις μου φθαρεικαν
ακριδες φαγανε το βιος
σκοροι τα ρουχα δεν αφησαν
πραματευτες πουλησανε στα τρια στενα τα υπαρχοντα μου
τωρα τα χνωτα μου αλκοολ αδεια και η καρδια μου
τρια τα νυκτοπουλια κραζουνε στις ακρες των ονειρων
δυο πονοι σφιξαν την καρδια
σβησαν το αγγιγμα των μοιρων
βαρεθηκα τα χρονια μου στη σκια να τα περναω
να ψιθυριζω αδιακοπα
για τις παλιες αγαπες δεν ποναω
φωτια ειναι τα στηθη μου
καρδια την εχει παρει ο αερας
μα αν εισαι αγαπη της ζωης
μη σε σκιαζει κανενα τερας
τις υδρες τις λερναιες μου
δεν καταφερα να αποκεφαλισω
ουτε τους κυκλωπες να τους εξαφανισω
μα ακομα και αν δεν εζησα πολεμους τρικυμιες
μαυρη καρδια σαν την παρατησα
δεν με νοιαζουν οι ερινυες
αν το σεντονι το λευκο
αν θροισμα του αγερα
κοιμηθου εσυ σε μια γωνια
θα κραταω εγω σκοπια
και ας μην ειμαι ηρακλης για οδυσσεας
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
