stixoi.info: Μια φορά

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	133378 Τραγούδια, 272106 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Μια φορά

Άσε με να σου μιλήσω για τη νύχτα.
Για ένα φεγγάρι που μάτωσε μακριά σου.
Είναι βαθύ το προσπέρασμα του ονείρου
στροφές κι άλλες στροφές
πριν συναντήσεις τον ύπνο…

Μπορεί και να γέρασα απότομα
γι’ αυτό και σου μιλώ πια για τη νύχτα

Μα μπορείς στην πρώτη ευθεία πριν το τέρμα
μια νύχτα μαζί μου να ρθεις
για να αγοράσουμε απ’ το κιόσκι των χαμένων ευκαιριών
μια ταμπελίτσα που να γράφει
«Προλάβετε, υπάρχει ακόμα αγάπη».

Κι αφού σου έχω αφήσει ανοιχτή μια πόρτα
πίσω απ’ το αίμα του πνιγμένου φεγγαριού,
να θυμηθείς, να την κρεμάσεις κάπου στο κέντρο της,
μεταξύ κενού και αστεριών.

Όλα στο ανάμεσο –μου είπες- κρατιούνται.

Μια κουκουβάγια που δεν σ’ άκουσε,
κουβεντιάζει ακόμα την κλεμμένη της σοφία.
Κανείς δεν της είπε
ρήτορες σπουδαιότεροι πως δεν υπάρχουν απ’ τις πράξεις.

Στυφνά που σκοτείνιασε.
Άσε με να σου μιλήσω για τη νύχτα
και για τη μαύρη θάλασσα
που έπνιξε το γυαλισμένο μπαούλο του χρόνου.

Κάποτε, το είχαμε ανοίξει
προσμένοντας να βρούμε έναν κόσμο ιδανικό και καινούργιο
ξεχνώντας πως οι άνθρωποι αναβιώνουν στο παλιό από ανάγκη.

Ωραία που είναι η νύχτα. . .
Αφήνει τα σύνορα της μεταξύ αμμουδιάς
και βρεμένων φιλιών που τα ξέβρασε η λήθη στα βράχια.

Έλα σαν κύμα.
Υπόσχομαι να σε πιω μέχρι τελευταίας ρανίδας.

Την επόμενη νύχτα θα λες
«τι όμορφα που μάτωσε το πνιγμένο φεγγάρι»

Μα θα άξιζε και ο θάνατος
αν είναι να ακούσω τα χείλη σου
μια φορά να μιλάνε για Eμένα.


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 8 Στα αγαπημένα: 1


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Έρωτας & Αγάπη Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Δεν πάω απλά με το ρεύμα. Εγώ είμαι η ροή.

Κάλφας 31-08-2011 @ 14:00	Τι παθαίνουν οι γυναίκες μετον έρωτα... φεγγαρια , νύχτες, θάλασσες και φιλιά κι όλα πνιγμένα
ΓΙΑΝΝΗΣ Κ 31-08-2011 @ 18:19	Υπάρχουν πολλά ποιητικά ρεύματα που τοποθετούν οι άλλοι συνήθως κάποιον ποιητή, ποτέ ο ίδιος δε λέει, ανήκω στους... Αυτό για τη Σφήκα που προτιμάει το νατουραλισμό ενώ αυτή η δημιουργία ανήκει στο ρομαντισμό. Αυτή η ποίηση που απευθύνεται στον αναγνώστη σε πρώτο πρόσωπο μου αρέσει πολύ. Το γυαλισμένο μπαούλο του χρόνου,κάποτε, το είχαμε ανοίξει προσμένοντας να βρούμε έναν κόσμο ιδανικό και καινούργιο ξεχνώντας πως οι άνθρωποι αναβιώνουν στο παλιό από ανάγκη. ::theos.::
καζανάκι 31-08-2011 @ 18:48	::love.:: ::love.::
monajia 31-08-2011 @ 19:06	ΥΠΕΡΟΧΟ.................... ::hug.:: ::hug.:: ::hug.::
AETΟΣ 31-08-2011 @ 19:33	Υπέροχη η γραφή σου!!! Καλησπέρα Αθανασία! ::theos.::
Αστρογιογγι 31-08-2011 @ 20:48	«Προλάβετε, υπάρχει ακόμα αγάπη» Όλα στο ανάμεσο –μου είπες- κρατιούνται... Ομορφια μου!!!
prince philip 31-08-2011 @ 21:02	καταπληκτικο ::up.:: ::up.:: ::yes.::
rock sugar 01-09-2011 @ 12:59	Μου προκαλεί μια παράξενη ανακούφιση, ιδιαίτερα στο τέλος.. Έχεις το χάρισμα να δημιουργείς συναισθήματα και όχι μόνο. ::hug.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο