| |
Άνθρωποι τόσο όμορφοι.
Συζητούν.
Την αλήθεια τους
μαζί αναζητούν.
Κι αυτή δεν έρχεται.
Κι αυτοί αγχώνονται.
Για λίγο ηρεμούν.
Και πίνουν.
Και μεθούν.
Και χορεύουν.
Και τις ιδέες τους λατρεύουν.
Κι ένα πρωί ξυπνούν.
Αγκαλιά. Ή χωρισμένοι.
Περήφανοι ή τρομαγμένοι.
Ποιά παρόρμηση τελικά ν’ ακολουθήσεις.
Όταν την δίψα σου αδυνατείς να σβήσεις.
Αναρωτιέμαι όταν τους βλέπω.
Αναρωτιέμαι αν φταίει το ποτό,
που τόσο τους κατανοώ.
Που απ τα βάθη της καρδιάς τους αγαπώ.
Τον τρόπο που μιλάνε.
Που φωνάζουν.
Που εικάζουν.
Που δικάζουν.
Που γελάνε.
Που δίπλα μου ραδιόφωνο ανοίγουν.
Και συνωστίζονται,
στα λαμπερά σκαλιά της ευτυχίας,
ή της ανέχειας.
Και προχωρούν ανένδοτοι.
Κάποιος χτυπάει με ρυθμό κάποιες μεταλλικές χορδές.
Την λογική ρίχνει των σοφών κάποιος στο καναβάτσο.
Κυρίες και κύριοι, η αίσθηση νίκησε και πάλι.
Αυτό το ανεξήγητο, που μέσα σου φώλιαζει.
Που σε τρομάζει. Και που σοφά λατρεύεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
