| |
Να 'ταν η ζωή μας ένα ποτάμι ορμητικό
στην κοιλάδα των δακρύων,
να κυλάει αγέρωχο σε θάλασσα απαστράπτουσα,
έν' ασήμαντο φύλλο σ' ένα ασήμαντο κλαδάκι,
ό,τι παίρνει να προσφέρει...
τιμιότητα με τιμιότητα,αλήθεια με αλήθεια.
Να 'ταν η δικαιοσύνη ένα τραγούδι στα χείλη όλων,
μια φλόγα απ' τη Μεγάλη Έκρηξη στη Μεγάλη Αγάπη,
απ' το καθήκον να θεριεύει,
στην ομορφιά να στρέφει τα παγωμένα πρόσωπα.
Να 'ταν κι ο θάνατος η τελευταία νότα
στην υπερήφανη ζωή μας,
ο τελευταίος χορός απ' το κλαδί στο χώμα,
για να συνεχίσει το δέντρο να στηρίζει τον ουρανό
με καινούρια κλαδιά...
με βαθύτερες ρίζες στη μνήμη...
με γλυκύτερους καρπούς.
Κι εκεί ,κάτω απ' τη σκιά του αιώνιου πολέμου
της ανάτασης με τη βαρύτητα της μοίρας,
να ξεκουράζεται η ειρήνη,
τ' απογεύματα των θεών που έγιναν Άνθρωποι.
Κι η Πανσέληνος να σημαίνει την ώρα της Ελευθερίας,
στον εκπληρωμένο κύκλο της Ανάγκης.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
