| |
Άνοιξες το στήθος σου με βια
Και με μανία τράβηξες από μέσα σου
Και πέταξες
Ό,τι είχε απομείνει απ’ την καρδιά σου
«Τι να την κάνω... έχω τη φρονιμάδα μου,
Την πολύτιμη λογική μου
Τούτα τα τρελά μαραφέτια
Που όλο παθαίνουν βλάβες και σε βασανίζουν
Είναι για τους νέους»
Όμως
Ή νέος είναι κανείς
Ή πεθαμένος
Αστόχαστα που φέρθηκες
Θα ‘πρεπε να το ξέρεις
Της κοπέλας σου η καρδιά
Έμεινε στη θέση της
Αν και ραγισμένη
Η κοπέλα έφυγε
Και μαζί της πήρε και κάθε Αληθινή Χαρά
Μαζί της
Πήρε τη Ζωή σου
Διότι τη Ζωή διώχνει
Όποιος την πόρτα στην Αγάπη κλείνει
Έφυγε
Η Αγάπη σου
Η Αγάπη
Η Ζωή
Πέταξες την καρδιά σου με βία
Σαν πέτρα
Σημαδεύοντας τη δική της
Την πέτυχες
Τη ράγισες
Και είσαι λες γνωστικός
Δε θα υποφέρεις πια ποτέ
Δε θα πονέσεις
Μα ούτε και θα χαρείς
Ούτε και θα γελάσεις πια
Με γέλιο εγκάρδιο και μάτια αστραφτερά
Εκείνη ήταν το γέλιο και η λάμψη των ματιών σου
Εκείνη ήταν η Χαρά
Εκείνη ήταν η Καρδιά...
Θα ξανάρθει μια μέρα, είπε
Να σ’ επισκεφτεί στο μνήμα σου
Εκείνη
Που πέρασε μέσα απ’ την Κόλαση
Μα ήταν και παρέμεινε ζωντανή
Θα ξανάρθει μια μέρα
Θα ‘ρθει και θα σου πει
Λόγια ακατάληπτα σε σένα τώρα πια
Για τους αβάσταχτους πόνους της
Και τις χαρές της τις ανυπέρβλητες
Για τη Ζωή της
Θα ‘ρθει
Γεμάτη με πληγές και με λουλούδια
Θα ‘ρθει
Κρατώντας στα γυμνά της χέρια
Μια μικρή φωτιά
Και θα σου πει:
«Λίγη φωτιά να ζεσταθείς
Σε βλέπω μάλλον χλιαρό
Και δεν έχεις ιδέα πόσο
Σε λυπάμαι γι’ αυτό...»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
