| |
που πας ; και πως πατάς απάνω στο νερό
με δίχως να βουλιάζεις;
πως διασχίζεις τα’ άγρια τα φαράγγια ξυπόλητη
δίχως να γδέρνονται οι πατούσες σου;
πως τα βουνά με το αιώνιο χιόνι διαπερνάς
δίχως να ψύχεται η σάρκα σου;
πως δρασκελάς τους αφρισμένους τους ποταμούς
δίχως τα ρούχα σου να βρέχεις
και δίχως να σε παρασέρνει η ορμή των;
που πας; και πως πετάς απάνω από τη γη
με δίχως να ζαλίζεσαι, δίχως ποτέ να πέφτεις;
πως πάνω από τα γήινα ενώ πλανιέσαι
κι ανάμεσα σ’ όσα δεν έχουν σάρκα
πιο σάρκινη από ποτέ, πιο γήινη εμφανίζεσαι
μέσα στα όνειρα;
και πως νικάς τους νόμους του κόσμου τούτου
που ορίζουν απαρέγκλιτα
με τους ανθρώπους να ‘ναι οι άνθρωποι
κι οι μνήμες με τις μνήμες;
που πας; και ποιος σου είπε αλήθεια να ρθεις να με βρεις;
ποιος σε προσκάλεσε
και ποιος κατάφερε να βγάλει από πάνω σου
το χώμα με το οποίο βαριά είχα σκεπάσει την ανάμνησή σου
προσμένοντας την σήψη της;
μήπως ο αέρας που φυσά απάνω απ’ τη θάλασσα
σαρώνοντας τα κύματα και φέρνοντας ως την ακτή
τα σταγονίδια του νερού τα μεμειγμένα αλάτι;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
