| |
Είμαι η σιωπή που μίλησε
χωμένη μέσ' την σκόνη
σαν μια ρανίδα του νερού
που στάζει σε βαγόνι
σαν δείχτης ενός ρολογιού,
που σταματάει τον χρόνο
για να βρει εύκολα καιρό
να νιώσει αυτό τον πόνο
Θέλω να γίνω εκλησιά
απάνω σε ένα βράχο
μονάχη να προσεύχομαι
στην ερημιά που θα 'χω
Τις καταιγίδες να θρηνώ
Στον ήλιο να θεριέβω
και τον καθάριο ουρανό
σύντροφο να προσέχω
Μα είμαι τόσο δα μικρή
και με μικρά ποδάρια
που δεν αφήνουν σχήματα
της ερημιάς τα χνάρια..
Ειμαι η σιωπή που μίλησε,
στους χρόνους που φοβάται
στης απληστίας την οργή
που όταν την δει λυπάται.
Είμαι μονάχα μια πληγή
που έχει επουλώσει
μα των ανθρώπων οι βουλές
έχουν ξαναματώσει....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
