Ένα τραγούδι από την εποχή των Καθ'οδόν κοιτώντας μέσα από το τζάμι του χρόνου εκεί στα 1995..
Σαν θερίζω ανέμους
και σπέρνω συμφορές
στις μεγάλες ανάγκες
στις μικρές μας χαρές
ότι δίνω το παίρνω πάντα μισοτιμής
με εκπτώσεις και ζόρι
χρήματα εκ παραδρομής
κι έτσι θέλω ν' αντιδράσω
να μπώ μέσα βαθειά
να κρυφτώ σ' ένα νότο
που δεν έχει βορά
να σκεφτώ τη ζωή μου
όπως ήταν παλιά
που γιά λίγο ξαποσταίνει
και ξανά ξεκινά...
Όμως πάντα περιμένω
να γυρίσει ο τροχός
κάπου κάπου έτσι λένε
πως γελάει κι ο φτωχός
πάλι με μήνες με χρόνια
πάλι δικά μας θα 'ναι
σε μεγάλες ιδέες
εκστρατείες ξεκινάμε
Κι ας μένω καθηλωμένος
σε διαδρόμους φυγής
που μου λένε να φύγεις
έλα τώρα μπορείς
γιατί τα έχω βρεί καλά
εγώ κι ο εαυτός μου
κι ένας τρίτος χωρά
ο φτυστός ανθρωπός μου
Σαν θερίζω ανέμους
και σπέρνω συμφορές
και αυτοκαταστρέφω
τις μεγάλες στιγμές
είναι που έτσι έχω μάθει
να 'μαι λάθος σ' αυτό
και να χτίζω ότι γκρεμίζω
κι έτσι να ηρεμώ
κι εσύ αν ακολουθήσεις
τους δικούς μου ρυθμούς
ίσως να παρανοήσεις
μερικούς απ' αυτούς
γιατί αν βρώ ευκαιρία
θα την εκμεταλευτώ
και ποτέ δε θα ξοφλήσω
χρήμα από πλαστικό
