| |
| | Μονόλογος ενός 'αναρχικού' (απελπισμένου) |  | | |
Αδειάζει η ζωή όταν ο κόσμος στριφογυρίζει αδιάφορα
ανάμεσα σε απωθημένα, ψέματα, τύψεις, πληγές,
της νύχτας παραισθήσεις, ξεχασμένες πεποιθήσεις,
όταν τα πλήθη πολλαπλασιάζονται σε μπαρ, παραλίες,
ιδιωτικά σχολεία, μπυραρίες, γάμους, συναυλίες,
εστιατόρια, θέατρα, επαύλεις, δέξιωσεις,
Μετακινήσεις, εναλλαγές, ανακυκλώσεις,
η τραγική ιστορία της μετάλλαξης. Ανάλωση σε άσκοπες γνωριμίες,
σπάταλη κατανάλωση χώρου και χρόνου.
Η εξάλειψη της ουσίας.
Ρομποτική επανάσταση ενός κόσμου που προοδεύει
για να αρέσει καλύτερα και περισσότερο
στους αδίστακτους φίλους και εχρούς του.
Κραυγές κωφών που προσπαθούνε μάταια
να ακούσουν τη φωνή τους μέσα από πειραγμένα μεγάφωνα.
Η μικρότητα της ανθρωπότητας μέσα απ’την μεγα-φωνή
λαλιά του πλήθους, μια παρωδία της αλήθειας που την υπογράφουνε
αυτάρεσκοι, φιλάρεσκοι, υποκριτές κι εγκληματίες-
μια μπάντα ηλιθίων.
Ρεσιτάλ ματαιοδοξίας κάτω από έναν ουρανό
που ίσως τελικά να μην κρύβει τίποτα περισσότερο
απ’ότι η αφελής πινελιά του ζωγράφου που έριξε
γαλάζιο στη μουντζούρα του ‘για να δώσει λίγο χρώμα’.
Ουρές αδιάλλακτων ψευτοπαλληκαράδων
που παίρνουν τον εαυτό τους
πολύ πιο σοβαρά από όσο πρέπει.
Ουρές απρόσωπων υπάρξεων που κρύβουνε
προσωπικές ατέλειες
πίσω από σφάλματα ‘Μεγάλων΄.
Μετριότητες, μικρότητες,
γελοιότητες.
Όλοι μικροί σ’αυτόν τον κόσμο, μικρότατοι.
Οι ‘Μεγάλοι’ συρρικνώνονται όταν τους επιτίθεται
το σμήνος των ‘μικρών’, κι οι ‘μικροί’ νιώθουν να φουσκώνουν
επειδή ανήκουν. Πανομοιότυποι τύποι, άντρες, γυναίκες
μικροί και μεγάλοι.
Ένας κόσμος προβλέψιμος μα διόλου ανατρέψιμος,
απλούστατα γιατί το κακό έχει μάθει να ριζώνει,
γεννιές με γεννιές βιώνει,
επιβιώνει,
αναβιώνει.
Χαμένες στιγμές, χαμένες ζωές, χάος χαμένων,
τα χνάρια του ‘άσκοπου’ στη ματωμένη γη που πατάω.
Με πονάνε τα μάτια μου σου λέω,
πονάω.
Καρφώνω το βλέμμα στην άβυσσο,
Για κοίτα με ρουφάει ολόκληρο η άβυσσος,
το κορμί και η ψυχή μου καίνε σε μια επίγεια κόλαση,
φοβάμαι σου λέω,
φοβάμαι.
Μοιάζει η ίδια η άδεια ζωή μια ανυπέρβλητη παγίδα.
Συρροή από φταίχτες που γυρεύουν ν’(αντ)αποδώσουν ευθύνες.
Παραδίνομαι στη μοναξιά μου.
Ρίχνω λευκό ψήφο για να σαμποτάρω μια κοινωνία
αχόρταγη, αποπροσανατολισμένη.
Γράφω συνθήματα ενάντια σ’αυτούς που προσφέρουν
χωρίς άποψη, χωρίς καμία ανησυχία.
Έτσι είμαι εγώ, ‘αναρχικός’. Έτσι είμαι εγώ.
Γιατί όπου γυρίσω το βλέμμα μού βρωμάει σαπίλα.
Παραδίνομαι στη μοναξιά μου.
Μην τολμήσεις να με πεις μισάνθρωπο,
άκομα κι οι ‘αναρχικοί’ έχουν τους λόγους τους.
Μοιάζει η ίδια η άδεια ζωή μια ανυπέρβλητη παγίδα.
Κι εγώ, μια (πνιγμένη) σταγόνα στον ωκεανό
γυρεύω ακόμα ν’αλλάξω τον κόσμο.
Καληνύχτα σε όλους εμάς τους φοβισμένους,
σε όλους εμάς τους θυμωμένους,
σε όλους εμάς τους πληγωμένους.
Καληνύχτα και σε εμάς τους ρομαντικούς, γιατί το όνειρο
για ένα αύριο καλύτερο μοιάζει παιχνίδι χαμένο.
Χαμένο; Χαμένο.
Η άδεια ζωή των άμυαλων, δυστυχώς προηγείται.
Καληνύχτα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Ερμότιμος
15-09-2011 @ 18:12 | Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους ριζικά..αν δεν τους αγαπάμε.. ::hug.:: ::kiss.:: | | Mπουρμάς
15-09-2011 @ 19:12 | ``Κι αν φταίμε εμείς, εμείς δεν φταίμε,
οι άλλοι φταίνε, που φταίμε εμείς,
οπότε αν φταίμε ή κι αν δεν φταίμε
πάντα θα λέμε πως φταίτε Εσείς .``
Η άδεια ζωή των άμυαλων, δυστυχώς προηγείται. Yess!!! | | ΚατεριναΘεωνα
15-09-2011 @ 20:11 | ΒΡΕ ΚΑΛΩΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.......Ερμότιμε σου ζητώ συγνώμη που θα
αγνοήσω το σχόλιο σου με τα φιλάκια και θα απαντήσω,σε Αστ
εροσκονη καο Μπουρμά
Αστερόσκονη
Πες μου πόσες φορές είδες......την ταλαιπωρημένη γυναίκα του
διπλανού διαμερίσματος,το μεροκαματιάρη που γυρνάει το απο
γευμα ιδρωμενος σπιτι του,τη γιαγιά που παιρνει 300 ευρω συ
ντάξη...........να μεταλλάσονται ιστορικά με τον τρόπο που αναφέ
ρεις?Απλά τα τελευταία χρόνια ο αστικός μύθος σε συνδιασμό
με τα τραπεζικά συμφεροντα,υποκινησε ακούσια (πιστεύω) έ
να μικρό ποσοστό ατόμων να ενστερνιστεί αυτό τον τροπο ζω
ης.....και στη συνέχεια να φάει τα μούτρα του,αλλά να τραυματί
σει και τα δικά μας,αναρωτιέμαι επίσης πως εξισώνεις......την
παραλία του φτωχού τη μπυραρία του κουρασμένου το θέατρο
του σκεπτομενου ατόμου?τη συναυλία με το φθηνό εισιτήριο
κ,λ.π με τις επαυλεις .........τις δεξιώσεις.........και οποιεσδήποτε
άλλα μαλακίες συντελούνται σ ένα ΤΜΗΜΑ....μόνο της κοινω-
νοίας μαςκαι επικροτείται κυρίως απο τα πολυμέσα.Δεν μπο
ρούμε να είμαστε συνεχώς ρομαντικοί κι ερωτευμένοι,μέσα σ
ένα αντίσκηνο που θα βρέχεται το χειμώνα......ακομα κι αν μ...
αυτό τον τροπο τα βρει καποιος με τον εαυτό του,η κοινωνική
του προσφορά θα είναι ανυπαρκτη,Ασε......που έχω την εντύπ
ωση,ότι μπερδεύεις λίγο τον αναρχικό με μηδενιστή.
Μπουρμά
Ηθελα να ήξερα τα πιστεύεις αυτά που λες συνέχεια?
πήγαινε μωρέ χτύπα τη πορτά της ανήμπορης γιαγιάς
που δεν πήγε λαικη σημερα γιατι δεν της εφτανε η συ
νταξη να βγάλει το μήνα........πες της ότι φταίει και εξηγ
ησε της τους προβληματισμους της Αστερόσκονης
::yes.::
η πές τα στο νεογεννητο,που τα παράτησε η νεαρή μα-
να στο ίδρυμα επειδή το κράτος πρόνοιας,δεν προβλεψε
οτι η οικογένεια της ανήλικης ,δεν είχε να θρέψει ένα ακο
μα στομα οικονομικά και κοινωνικο-υποκριτικά,χωρίς πα
τέρα.
συγχωρήστε με για την ορθογραφία........αλλα βιαζόμουν | | Mπουρμάς
15-09-2011 @ 20:30 | Ανάγκη το έχεις να το κάνω Κατερίνα μου χαχαχα....
Λεπτό δερμα έχεις; ::razz2.:: ::razz2.::
Τα το Καισαρα του Καίσαρα.......... το έχεις σίγουρα ακουστά! Η αλήθεια και πικρή και βαριά είναι!!
Εμείς οι αθώες μικρές Παρθένες
που ότι μας δώσαν κάναμε ``μαμ``,
εξαγνιστήκαμε μ ένα μπανάκι,
στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ.
Μαυρη μαυριλα πλακωσε
απανω στη μαυρίλα
τόσο βαθειά δεν μ` έσπρωξε
ούτε Ναζί αρβύλα, | | ΚατεριναΘεωνα
15-09-2011 @ 20:32 | ::laugh.:: φταίω εγώ ρε Γκούφη,που σε αντιμετώπισα
σαν γράφοντα,αααα ........και ειμαι πολύ σκληρόπετση
ξέρεις | | monajia
15-09-2011 @ 20:58 | ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΓΡΑΦΗ...............
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Ξεθωριασμένη Αστερόσκονη
15-09-2011 @ 21:33 | Κατερίνα μου,
Πρώτα πρώτα τα γραφόμενα δεν εκφράζουν πάντα την άποψη εκείνου που τα γράφει. Πολλές φορές εκφράζουν απλούστατα μια άποψη, μια οπτική γωνία. Αν διαβάσεις προσεχτικά, ή καλύτερα αν μελετήσεις τον τίτλο, θα καταλάβεις πως γράφω αυτόν τον μονόλογο μπαίνοντας για μια στιγμή στη θέση του εξοργισμένου ανθρώπου που νιώθει να απελπίζεται σε μια κοινωνία όπως αυτή στην οποία μεγάλωσα. Είναι μια άποψη που θεωρώ ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα, άσχετα με το αν την συμμερίζομαι ή όχι. Επίσης, δεν αναφέρομαι διόλου στη μεροκαματιάρα ούτε στο φτωχό που απολαμβάνει μια όμορφη στιγμή. Είμαι βαθιά επηρεασμένη από τα γεγονότα στην Κυπρό τους τελευταίους μήνες κι αναφέρομαι σε μια ομάδα ανθρώπων που έχουν μάθει να τρώνε από που βρουν, να χρησιμοποιούνε οικογενειακές διασυνδέσεις για να προωθήσουν συμφέροντα, υιοθετώντας ένα απαθή τρόπο ζωής που δυστυχώς δεν έχω χρόνο να αναλύσω τώρα. Δεχτές οι απόψεις σου, περισσότερο από δεχτές. Πιστεύω όμως το να αντιμετωπίζεις αυτά που διαβάζεις μονόπλευρα δεν είναι πάντα το καλύτερο.
Δεχτό πάντως πως το κάθε ποίημα εκτίθεται σε παρερμηνεύσεις και λάθος εκτιμήσεις όταν το μοιραζόμαστε. Γι αυτό γράφουμε όσοι γράφουμε. Ταυτόχρονα πιστεύω πως αυτό δεν πρέπει να εμποδίζει το διάλογο, γι αυτό είπα να σου πω κι εγώ λίγα πράγματα, έτσι επιφανειακά, για τον τρόπο που πειραματίζομαι (με μονολόγους δηλαδή και τη φωνή τρίτων προσώπων) καθώς επίσης και για την πηγή έμπνευσής μου σε αυτή την περίπτωση.
Όσο γι'αυτά που λες για την Ελλάδα, είμαστε σύμφωνες. Τα 'μηδενίστρια' είναι λίγο βαρύ αν με ρωτάς εμένα αφού δεν γνωριζόμαστε κιόλας. Όσον αφορά την κοινωνική προσφορά, αν δεν είσαι καλά με σένα τίποτα δεν δίνεις. Ψευτοδίνεις για να νιώθεις καλύτερα. Προτιμώ να είμαι αληθινή τουλάχιστον, κι ας είμαι και το μίζερο στο αντίσκηνο άμα λάχει. | | Mπουρμάς
16-09-2011 @ 09:55 | Κατερίνα, ποιός ρουφιάνος σου σφύριξε το κανονικό μου όνομα; ::lick.:: ::lick.:: ::lick.::
Du bist doch dünnhautig | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
