| |
Ξεκίνησα να περπατώ σε δάσος σκοτεινό , ίσως ,
μαγεμένο.
Περπατούσα ώρες μεσα στους άγριους ηχους, αλλά τόσο οικίους ,
των φύλλων.
Και άρχισα να θυμάμαι , απο πού τελικα τους ήξερα. Ήτανε τότε της μάνας μου ,
η κύηση.
Το δάκρυ της συγκινησης που είχε πεσει στο χωμα.
Γέννησε τότε και τον πρώτο επαναστάτη , και ήμουν
εγώ.
Στο τότε που ποτέ δεν φανταζόμουνα πως τόσο πολύ θα πόναγες και
εσύ.
Εσύ μου κράτησες το χέρι και το εσύ και το εγώ έγινε...
εμείς.
'Ενα μου είπες θα είμαστε και σου απάντησα ...
Ας γίνουμε.
Μάζι θα τα περάσουμε ... Σταμάτα να φοβάσαι ...
Επιτέλους.
Και τότε ήταν που άκουσα για πρώτη φορά την λέξη :
Εμείς ...
Μαζί θα τα περάσουμε ...
Δεν πρέπει να φοβάσαι ...
Είναι το δάσος σκοτεινό μα οι ήχοι τοσο οικίοι ...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
