| |
Με τα κόκκινα
της Liverpool μαλλιά σου
να'ρθεις όπως
το liverbird
ήρθε στη ζωή μου·
εντελώς αναπάντεχα,
ξαφνικά,
στις χειρότερες στιγμές
γιατί έτσι είναι οι μεγαλύτερες αγάπες,
έρχονται χωρίς να τις καταλάβεις
κι ούτε ποτέ θα καταλάβεις.
Μίλα,μίλα να σ'ακούω,
έστω και γι'άσχετα,
να ηχούν στ'αυτιά μου
σαν καινούριο τραγούδι
του Kop,
καταλήγοντας πάντα
στο You'll never walk alone.
Άσε με να ζω
στιγμές τελειώματα
του Gerrard και του Torres
και στιγμές
στραβοκλωτσιές του Kuyt
κι όλες τις ενδιάμεσες ενέργειες.
Είσαι απρόσωπη μπροστά μου
όπως η Liverpool που'ναι πλέον εταιρεία
όμως εγώ σε αγαπώ
μέσα στους δικούς μου
χτισμένους κι ιδανικούς κόσμους,
σαν ονειροπόλοι που είμαστε.
Όπως και το λίγο άουτ σουτ του Agger
έτσι κι εγώ δεν ξέρω
αν θα έγραφα αυτό το πράγμα
αν δεν ήμουν
κι αν δεν ήσουν Liverpool.
Τα λιμάνια και χωρίζουν κι ενώνουν.
Και σε κάποιες,λίγες ή περισσότερες,μέρες
χωριζόμαστε
καθώς ο διαιτητής σφυρίζει
τρεις φορές στο Anfield.
Μα δε θα είναι κάπως ρομαντικά
σαν στην αποβάθρα του μεγάλου λιμανιού
εσύ να χαιρετάς απ'την κουπαστή (εμένα άραγε;)
κι εγώ να κουνάω το χέρι
σιγοτραγουδώντας·
λάθος,εννοώ σιγοψιθυρίζοντας
το Yesterday έτσι ώστε
να αντιλαλεί στα σωθικά και στο σφυγμό.
Όχι,θα είναι διαφορετικός χωρισμός,
αλλιώτικος,του Liverpool.
Δε θα'σαι κοντά,δε θα σε δω να φεύγεις.
Δε θα δει θάλασσα και προβλήτες εκείνη η σκηνή.
Παίρνω το Anfield Road και ξεκινώ για Stanley Park.
Μόνος,βλέποντας για τελευταία φορά την πινακίδα
This is Anfield.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
