| |
Σαν ήρθε η νύχτα,
δυο κύκνοι βυθίστηκαν στην γαλάζια λίμνη.
Σκόρπισαν τα χνώτα μας στο σκοτάδι
και έγιναν βήματα ενός κόσμου
μακρινού.
Που πάει η βροχή
όταν τα σύγνεφα κραδαίνουν
τα τύμπανα του πρώτου πρωινού;
Που πάει ο άνεμος
βυθισμένος μέσα στο μπλε του ουρανού;
Και το νησί μια πέτρα
γυμνή στην επιφάνεια της θάλασσας.
Δρόμοι πλακόστρωτοι, γραμμένοι
με τον ιδρώτα των εραστών, πνιγμένοι
στις αγκαλιές ονείρων παράξενων.
Εκεί που τα χείλη έσμιγαν το ένα με το άλλο,
εκεί χαράζονταν για πρώτη φορά
οι μέρες των προγόνων.
Ρόδα άνθησαν σε κατάξανθες ακρογιαλιές
και ο Πρώτος Άνθρωπος μια
φυγόκεντρη δύναμη που λαμβάνει
αμβροσία.
Και ήταν το νάμα στις εκκλησιές,
η πρώτη στάλα του έρωτα.
Μέθυσαν τα ορφανά της άμμου και του ήλιου
και το κύμα ανάστησε
τα πρώτα τους γητέματα.
Χαρίστηκαν,
άοπλα, μυθομανή
στην ζάλη της πρώτης πανδαισίας.
Χορέψανε γύρω από τα αστέρια
και δημιούργησαν τα πρώτα νεφελώματα.
Αφέθηκαν εκεί και στης μοίρας το χέρι
γήτεψαν τα μάτια τους.
Ω εραστές,
που στα νερά του Αχέροντα
καλύψατε τα αμαρτήματα σας,
θα έρθει η ώρα που χιλιάδες ύστερα χρόνοι
θα κρατήσουν τα άσπηλα κορμιά σας και θα
χαϊδέψουν το φως.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
