| |
Κάθισε αναπαυτικά στο κάθισμα του μπροστά από ένα ταμπλό με πολλά κουμπιά και φωτάκια.. Κατόπιν έσπρωξε αποφασιστικά ένα μοχλό ανάμεσα στα πόδια του περιμένοντας υπομονετικά να ενεργοποιηθεί το δημιούργημα του.Η μηχανή που είχε φτιάξει δεν ήτανε σαν όλες τις άλλες. Ητανε κάτι που δεν μπορούσε να βάλει ανθρώπου νους..μια μηχανή του χρόνου. Τίποτα όμως δεν έδινε ζωή σε τούτη την κατασκευή που συναρμολογούσε κομάτι κομάτι από τα φοιτητικά του χρόνια . Σηκώθηκε αργά αργά και κατευθύνθηκε στην κουζίνα.Ενας δυνατός καφές κι ένα τσιγάρο ήτανε ότι του χρειαζότανε αυτές τις στιγμές της απογοήτευσης.¨Επιασα τα εξήντα γαμώτο και περίμενα πώς και πώς αυτή την στιγμή και μου τάκανε μουσκεμα το κωλομηχάνημᨨμονολόγησε αδειάζοντας στο σέικερ ένα κουταλάκι στιγμιαίου καφέ. Κατόπιν αφού συμπλήρωσε νερό απ τη βρύση ,το ταρακούνησε για λίγα λεπτά της ώρας με τέτοια νεύρα όμως, που το καπάκι άνοιξε και το περιεχόμενο του εκσφενδονίστηκε στους τοίχους σε μια γραμμή καφετιά με διασπαρτες σταγόνες γύρω της. ¨Ανάθεμα με, σήμερα δεν με πάει με τίποτα η μέρα ¨¨είπε με παράπονο ανάμικτο με οργή ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στο δημιούργημα του που μόλις φαινότανε στο βάθος του διπλανού δωματίου. ¨¨Για να δούμε το ημερολόγιο ,ποιός να γιορτάζει άραγε σήμερᨨείπε βαδίζοντας ανόρεχτα προς τον τοίχο που κρεμότανε .¨¨Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007¨¨….Τρίτη 20 Νοεμβρίου..?..γαμώτο..αυτό είναι το λάθος μου¨¨ Έτρεξε σαν τον τρελό προς το μηχάνημα και με ένα πήδημα αίλουρου βρέθηκε θρονιασμένος μπροστά στο ταμπλό. Ειχε βάλει την σωστή χρονολογία στο χρονομετρητή του αλλά λάθος ημέρα, δηλαδή αντί για Τρίτη…Δευτέρα.¨¨βρε τι βλάκας που είμαι,φτού κι απ την αρχή¨¨.Αφού διόρθωσε την ημέρα κι έβαλε την χρονολογία μέλλοντος , έσπρωξε ξανά το μοχλό μπροστά ,περιμένοντας ανυπόμονα το θαύμα.
Ένα σφύριγμα σαν της χύτρας ταχύτητας, του εδωσε να καταλάβει ότι βρισκότανε σε καλό δρόμο.Μπροστά του άρχισαν να τρέχουνε τα χρόνια σαν τρελλά,2007,8,9….2050 !Τραβηξε προς το στηθος του το μοχλό με πολύ ζόρι λές και ήθελε να φρενάρει άμεσα το χρόνο εκεί .Όμως ο χρονομέτρης συνέχισε αλλά με πολύ λιγότερη ταχύτητα κάποια χρόνια ακόμα και σταμάτησε τελικά στο 2090.¨¨Για να δούμε λοιπόν τι θα δούμε μετά από τόσα χρόνια απ την πόλη μου . ¨¨μονολόγησε γεμάτος αδημονία αφήνοντας το κάθισμα του. Σηκώθηκε όρθιος και έριξε μια ματιά στο εσωτερικό του σπιτιού.Παντού αράχνες και υγρασία .Ακόμα και οι πλάκες στο πάτωμα είχανε μουχλιάσει. Προσπάθησε να ανοίξει την εξώπορτα αλλά ….Θύμωσε πολύ,όταν δοκιμάζοντας το κλειδί του διαπίστωσε πως δεν άνοιγε με τίποτα.¨μάλλον οι συγγενείς μου θ αλλάξανε κλειδαριά¨¨μονολόγησε απογοητευμένος.Τελικά κατόρθωσε να ανοίξει κάποιο παντζούρι απο μέσα και ν αντικρύσει απέναντι του την ομορφότερη εικόνα πουχε γνώριμη απ τα γεννοφάσκια του,την Ακρόπολη.Εκεί στεκόταν με τον Παρθενώνα στη θέση του όπως πάντα,αγέραστο στο χρόνο,αιωνόβιο. Μ ενα σάλτο βρέθηκε στη γνώριμη αυλή του και απο κεί μπροστά στη σιδερένια πόρτα που η σκουριά την είχε κάνει σαν τσιγαρόχαρτο.Με μια κλωτσιά σωριάστηκε μπροστά του,αφήνωντας τα μάτια του ν αγναντέψουν αχόρταγα τον δρόμο και τα κτίρια του. Πολύ λίγα είχανε αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια,εκτός απο κάτι που τον έκανε στην κυριολεξία να χαρεί απο βάθους καρδιάς. Δεν υπήρχανε αυτοκίνητα στους δρόμους παρα μόνο κάρα στοιβαγμένα με πολύ κόσμο που τα έσερναν εξαθλιωμένα μουλάρια.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
