| |
Μέσα στης νύχτα της σιγή
Το κενό ρεμβάζοντας,
Παλιές στιγμές αναπολώντας
Η μικρή θύμισα που το μυαλό μου ενοχλούσε
Και το μοχλό είχε βρει
Τη καρδιά να τσιγκλήσει
Παιχνίδια σκάρωνε
Και μ έκαμε να ανατριχιάζω.
Όμορφες στιγμές για το τίποτα,
Λουσμένες με φως κι έρωτα
Κρυμμένες στα κατάστιχα
Του υπογείου που ποτέ δεν ανοίγω
Μα τώρα καιρός ήρθε,
Αέρας να μπει και να το πλύνει.
Κουλουριασμένη στην άκρη του καναπέ
Παρατηρούσα την εικόνα τις κουρτίνας
Που ακόμη το κρύο πάτωμα χαϊδεύει.
Μα αναρωτιέμαι τι άραγε να ναι
Πιο κρύο, η καρδιά σου ή το δάπεδο;
Κι απάντηση καμία δε θα πάρω
Γιατί δεν έχω τη καρδιά σου,
Και το δάπεδο πάντα κρύο θα ναι,
Όσο κι αν τα χάδια τις κουρτίνας
Προμηνύουν πόθους και συναισθήματα.
Το δικό μου χέρι μένει άδειο,
Αναγκασμένο χάδι να μη χαρίσει..
Μα ποιος είπε άλλωστε
Πως ρόδινα είναι τα του έρωτος..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
