| |
Φυσάει νοτιάς,της μάνας γης φυσάει τις μνήμες
ζέστη γλυκιά, σωπαίνει ο νούς για να αντέξει.
Η μυρωδιά από το χώμα η αλμύρα'
πίσω από τα βλέφαρα ένας ψίθυρος σε φέρνει.
Πέφτει η ανάσα μου και γίνεται κομμάτια
χρόνια χιλιάδες μες στις φλέβες μου κυλάνε.
Ρίζες,κορμιά, από τα λιόδεντρα ως την πέτρα
κάντε να δέσει το σκαρί μου σε λιμάνι.
Αυτός ο κόσμος που δεν γνώρισε φαλτσέτα
κάνει πως ζει όμως δεν ζει και με τρελαίνει.
Πίσω αφήνω μια κραυγή μπροστά ένα δάκρυ
θα κόψω μόνος τη σιωπή, θ'αφήσω χρόνια.
Ο πιο ανάξιος το λάβαρο κρατάει...,
στο μεσοδόκαρο μπηγμένο το μαχαίρι.
Πρώτη διαλέγεις όπως πάντα τη μπουκιά σου
θέλεις μετά να σου φιλήσουμε το χέρι.
Κράτα τα λόγια σου αλλού καταλαβαίνω...
εγώ διαλέγω την πληγή και το αλάτι.
Μανώλης Ιωνάς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
