| |
Ποιος στροβιλίζει τη φωτιά με τέτοια χάρη
Και ποιος τον άνεμο αβίαστα κατευθύνει
Ποιος δίνει χρώμα στο σκοτάδι
Και ποιος τα φύλλα στην άνοιξη τα φέρνει
Το χώμα που παίρνει μορφές
Το νερό που ξεχειλίζει
Ποιος τις καλημέρες παρασύρει
Και ποιος κάνει τις μέρες ζωές
Ποιός τη μελωδία μιλάει αυθεντικά
Και ποιος σου δίνει ησυχία
Το κενό που σε γεμίζει
Και το παν που σε μεθά
Η ενέργεια που σε σβήνει
Και η πλέουσα σε δίχτυα μοναξιά
Ο τρόπος που στο τζάμι αλληθωρίζεις
Και τη θάλασσα ελεύθερα κοιτάς
Που τα χείλη μου αγγίζεις
Και τα δάχτυλα κρατάς
Ποίος είναι που σου έδωσε τη φύση
Και ποια εσύ που αμήχανα την κρατάς
Το άρωμα που οι λέξεις σου εκπέμπουν
Και τον ήχο των ματιών σου
Έρχεσαι ολοένα πιο κοντά
Σαν κορυφογραμμή που καταρρέει
Σαν γέφυρα που θάλασσα ζητά
Σαν λεπίδα που πεθαίνει
Σαν κάστρο που τα τόξα του πετά
Ποιος την αυλή του αρρωσταίνει
Και ποιος τους στρατιώτες του σκορπά
Ποιος στο καντήλι αναπνέει
Σαν έκσταση με τη σβηστή φωτιά
Ποιος έρωτα σου έδωσε
Και ποιος το μαρτυρά
Λίμνες και ουρανοί στο βλέμμα σου ένα
Η λέξη που ψάχνω
Το σώμα που ζητάς
Η αντίθεση που τρίζει
Το τέλος που κοίτά
Ποιος ήταν δημιουργός σου
Και ποιος σε σταματά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
