| |
Tudor ARGHEZI / Τούντορ ΑΡΓΚΕΖΗ (1880 - 1967)
Ο κρυφός ψαλμός
Ω, συ, που χάθηκες για πάντα
σαν ηλιαχτίδα της εσπέρας,
που μπήκες στην ψυχή και πήρες
εκεί τη θέση της μητέρας∙
Γυναίκα εντός μου σκορπισμένη
όπως τ’αρώματα στα δάση,
μπαλντάς μπιγμένος στον κορμό μου
και όνοιρο που έχω πλάσει∙
Εσύ που πήρες τη ζωή μου
και έγινε άσμα κοντά σου
κι ήρθα εμπνευσμένος να την ψάξω
στα χέρια και τα μάγουλά σου∙
Που σα βραχιόλι σε φορούσα
στο σπιτικό χέρι της σκέψης
και το μωρό της ανθρωπότης
μ’εμέ ποθούσα ν’αναθρέψεις.
Τριαντάφυλλο που στο σταυρό μου
κάρφωσ’ένα μοιραίο χέρι
και που με κάθε φύλλο χάνεις,
όταν κινείσαι, κι έν’αστέρι∙
Τζάκι των πόθων μου, πηγάδι
της δίψας που με καίει και γη
με στάχυα, ίσκιους και κοπάδια
που υπόσχονται οι ουρανοί.
Εσύ που έκανες να γίνει
το μονοπάτι μου ένα κύμα
και βρέθηκα σ’άγρια πελάη
των φουρτουνών να είμαι θύμα
Κι οι όχθες γύρω μου βουίζουν
και οι αέριδες βογγάνε
καθώς τα κύματα με σέρνουν
κι ούτέ καν ξέρω που με πάνε.
Πού’ναι τα χέρια σου να φέρουν
το φως, το ζόφος πριν με ζώσει,
κι απ’το στεφάνι μου να βγάλουν
τ’αγκάθια που μ’έχουν ματώσει ;
Και ο γοφός σου που αγκαλιάζουν
τα χόρτα oπού’σαι ξαπλωμένη
κι ακούν τον στεναγμό αγάπης
μέσ’απ’τα στήθια ν’ανεβαίνει ;
Εσύ που όταν περνάς στα σιάδια
οι λεύκες τρυφερά ριγάνε
και όλα γύρω όταν σε βλέπουν
δροσιά και βάλσαμο σκορπάνε∙
Συ που γελώντας μού προσφέρεις
τα δυό ημίγυμνά σου στηθη
να τα φιλήσω παθιασμένα,
να σε θυμάμε και στη λήθη∙
Την ερημιά τού χρόνου στάχτες
τη διασχίζουν κι αετοί
που ο αέρας τούς σμιλεύει
μία θωριά δίχως μορφή.
Συ χάθηκες σα μιά σαΐτα
που έχει το στόχο της λαθέψει
κι η ομορφιά σου ήταν γραμμένο
θαμπωτικά να με πλανέψει.
Αλλ’επειδή το ριζικό σου
δε μπόρεσες ν’αλλάξεις, ίσως.
και ούτε να το θανατώσεις
χτυπώντας μ’όλο σου το μύσος,
Σήκωσε απ’τη γη τ’αυτί σου
τη νύχτα αυτή που σε καλώ,
ω, αλησμόνιτη, ν’ακούσεις
τ’ανάθεμά μου το πικρό.
[B][B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
