| |
Γέλια σε φλούδες μαύρες που γλιστρούν
Ποθούν την πτώση όσο την άνοδο
Λάβαρο ακίνητο κρατούν σε άπνοια
Σάπια κοντάρια το βαστούν
Και αν φυσήξει αέρας χάθηκε
Να στροβιλίζεται στην ευσχημάτιση δίνη
Και μαράθηκε σαν απόστρατο άλογο ένδοξου στρατηγού
Το λουλούδι στο πέτο
Που ο ζητιάνος φόραγε
Θολές ματιές σε τζάμια θολά
Λαχταρούν τον ήλιο να τα κάψει
Θα θάψει πιστεύει τις αισθήσεις
Βαθιά στου ουρανού τα υπόγεια τα απόκρυφα
Τα σκοτεινά μάτια που αδιάφορα κοιτούν
Τον εαυτό τους
Και τη θάλασσα να γελά
Ανεμίζοντα υφάσματα τους φόβους να τυλίγουν
Να πνίγουν στα ποτάμια
Φάσματα και πλάσματα της μέρας πλανόδια
Σαν συλλέκτες ονείρων
Και το φύλλο πού το μέλλον του δεν όρισε
Θαρρείς πως χέρι άπλωσε
Και γνώρισε του κωμικού την μακιγιαρισμένη θλίψη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
