| |
τα δυο σου μάτια δυνατά του φάρου φώτα
Σινιάλα κάνουν τρεμοπαίζουν τρεμοσβήνουν
Λάμψεις κι ιριδισμούς στο σώμα μου αφήνουν
Και μ' οδηγούνε στο λιμάνι σου σαν πρώτα
Στα μάγουλά σου η ντροπή ερυθρή κηλίδα
Που τα φιλώ και σαν νερό κυλώ και πάω
Σαν σ' άλλους τόπους παραδείσιους να πετάω
Σαν από χρόνια να γυρίζω στην πατρίδα
Μα οι μνήμες μου είναι θάλασσες εγκλωβισμένες
Μες τα στενά τους όρια κι ασφυκτιούνε
Να τρικυμίσουν θέλουνε μα δεν μπορούνε
Μένουν σ' απόλυτη ηρεμία σαν ξεχασμένες
Κι εγώ που ζω μόνο για σένα δε θυμάμαι
Αν είσαι απτή, αν κάπου σ' έχω συναντήσει
σ' όνειρο ίσως που 'ναι η μοίρα του να σβήσει
Την ώρα που το φως προβάλλει και φοβάμαι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
