Το ξέρω, δε γίνεται.
Όμως πως θα ’θελα
ν’ ανεβαίναμε
τα σκαλιά στο κάστρο στ’ Ανάπλι
και να ‘ναι βράδυ
να μου γελάς
να μ’ αγκαλιάζεις
να βλέπουμε τη θάλασσα
και να ‘χει και φεγγάρι
να χρυσίζει τα νερά
Κι έπειτα σκέφτομαι
πως θα ‘μασταν κουρασμένοι
μετά από τόσα σκαλοπάτια,
κι ύστερα, ίσως, ένας δυνατός άνεμος
η μια γρατσουνιά η ακόμη μια σκέψη
σαν άνεμος κι αυτή, η μια λάθος λέξη
ή μια λάθος σιωπή.
Ένας μορφασμός θα αρκούσε.
Το ξέρω, δεν γίνεται.
Εμείς ερωτευτήκαμε
τον κυνισμό μας,
αγκαλιά κοιμηθήκαμε
με το αδιέξοδο μας,
πως ν’ αγαπήσουμε άλλους ανθρώπους;
