| |
Πόσο φτωχά μοιάζουν τώρα τα λόγια
πόσο οι λέξεις μας..... έγιναν φτηνές
σπασμένοι δείχτες στου τοἰχου τα ρολόγια
χαμένοι όρκοι.... στ᾽ απείρου το αχανές.
Μέρα νεκρή χωρίς ν᾽ ακούω τη φωνή σου
και ο καφές μοιάζει να είναι πιό πικρός
υπάρχει ήλιος...γίνεται νύχτα η σιωπή σου
κι ο κόσμος μοιάζει μιά σταλιά...τόσο μικρός.
Ψάχνω παντού για έναν ήχο της φωνής σου
μήπως τρυπώνει σε κάποιο συρτάρι ξεχασμένος
άφαντα όλα...ούτ᾽ ένα ἰχνος της ψυχής σου
μὀνο σιγή... βουβή σαν νἀ᾽ σαι "πεθαμένος".
Γαλάζια όνειρα που γίναν ξεθωριασμένα
κι αυτή η φλόγα της ελπίδας μοσοσβησμένη
οι συγνώμες γίναν πιά γραμμάτια ...ληγμένα
μόνο η μορφή σου στην ψυχή μου κλειδωμένη.
Με ειρωνία... με κοιτάζω.... σαν καπνίζω
οι κύκλοι του καπνού τρελά χοροπηδάνε
τα πάντα γύρω μου ακίνητα....καθώς με βρίζω
χέρια δεν έχουν όμως τα νοιώθω,με χειροκροτάνε.
Ισως της Πυθίας ο χρησμός σ᾽ ανακαλύψει
και τα φτωχά μας λόγια.....να πλουτίσουν
ίσως ο αγριεμένος Ποσειδώνας να σε πνίξει
τα σ᾽ αγαπώ μας στο βυθό να ξαν᾽ ανθίσουν.
"Θἀ᾽ θελα τότε.... με κοράλια να τα ντύσω
να κλέψω μπλέ απο της θάλασσας το χρώμα
και να σου πώ.....ποτέ δεν θα σ᾽ αφήσω
ΠΩΣ Σ´ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΠΩΣ ΣΕ ΘΕΛΩ ΑΚΟΜΑ!!"
....@....
11/12/07
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
