| |
| | Η σταγόνα |  | | |
Στο καράβι που δεν έφτασα ποτέ,
τα χρόνια ταξιδεύουν,
μου στέλνουν κάρτες μακρινές,
οι ορίζοντες μαζεύουν.
Με τη σταγόνα της βροχής ,
που κάνει τόσο δρόμο,
να γίνει ένα με τη γη,
τα όνειρα παγώνουν.
Και πες πως στάζω πάνω σου,
σε μιας ζωής το δρόμο,
είναι η φύση μου υγρή,
και όπου αγγίζω απλώνω.
Τα αισθήματα πάντα λεπτά,
στεγνώνουν στον αέρα,
σαν πυρετός δεν πιάνονται,
θερμά και απεγνωσμένα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ραγισμενοσ καθρεφτης
29-10-2011 @ 17:32 |
Και πες πως στάζω πάνω σου,
σε μιας ζωής το δρόμο,
είναι η φύση μου υγρή,
και όπου αγγίζω απλώνω.
Τα αισθήματα πάντα λεπτά,
στεγνώνουν στον αέρα,
σαν πυρετός δεν πιάνονται,
θερμά και απεγνωσμένα. ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | gsarisg
29-10-2011 @ 18:39 | ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΟΛΟ......ΜΠΡΑΒΟ
| | ALIROS
29-10-2011 @ 20:03 | υπεροχο | | margokap
29-10-2011 @ 20:07 | ...Υπέροχο!!! | | frasd85
30-10-2011 @ 01:02 | Ευχαριστώ παιδιά... ::rol.:: | | monajia
30-10-2011 @ 09:10 |
Τα αισθήματα πάντα λεπτά,
στεγνώνουν στον αέρα,
σαν πυρετός δεν πιάνονται,
θερμά και απεγνωσμένα.
ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ......................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
