| |
| | Άρχισα να γράφω επειδή |  | | |
Άρχισα να γράφω επειδή, όταν ακόμη δεν το έκανα, ερχόντουσαν στιγμές, που κάποιες φορές κατέληγαν να γίνονται εβδομάδες, ή ακόμη μήνες, που κόντευα να εκραγώ... Συνήθως με έσωζε την ύστατη ώρα το ένστικτο μου, όταν κατάφερνε να καταπνίγει αυτή την ιδιαίτερα δυσάρεστη εξέλιξη λίγο πριν γίνει πραγματικότητα, κρύβοντας την όπως-όπως κάτω από διάφορα αλλοπρόσαλα χαλιά, όπως υπερβολική δουλειά σε ανούσιες και επίπονες για μένα εργασίες, ή ατέλειωτη σιωπή. Ουσιαστικά δεν βοηθούσε σχεδόν καθόλου αυτού του είδους η λύση, μιας και όλο αυτό επανερχόταν, ύστερα από λίγο, ενισχυμένο και μεγαλύτερο και τρομακτικότερο.
Μια από αυτές τις φορές, πάλι λίγο πριν ανατιναχθώ, με βρήκε η σωτήρια ιδέα να πάρω μια κόλλα χαρτί και να καταγράψω οτιδήποτε μου κατέβαινε στο κεφάλι... Χωρίς να μπορώ να αναλύσω τους λόγους, κάτι τέτοιο μου φάνηκε τότε σαν μοναδική ευκαιρία. Η πίεση εκείνο τον καιρό ήταν πολύ μεγάλη στη ζωή μου. Ζούσα, σχεδόν ολοσχερώς, βυθισμένος σε απόλυτη μοναξιά και εσωτερική απαξίωση.
Η μέρα μου ξετυλιγόταν σε ένα μικρό χωριό μιας ξένης χώρας, νοικάρης μιας ξεχαρβαλωμένης, υγρής ποντικότρυπας που την χρυσοπλήρωνα, με παγωμένο νερό τον χειμώνα και υποτυπώδη θέρμανση, παράθυρα που δεν έκλειναν και «ελεύθερες» κότες που τρύπωναν μέσα στο «δωμάτιο» όποτε έβρισκαν ευκαιρία ή ξελαρυγγιάζονταν όποτε το θεωρούσαν αναγκαίο.
Σε μια μονοκατοικία τουλάχιστον εκατών πενήντα ετών και αντιστοίχων ανέσεων, που παλαιότερα χρησίμευε στη ογδοντάχρονη ιδιοκτήτρια σαν πρόσθετο εισόδημα, που κέρδιζε παραχωρώντας την, σε εναπομείναντες στρατιώτες μιας πρώην κατοχικής δύναμης, σαν κατοικία. Παράλληλα της άρεσε να χορεύει, «κιόλας από τα νιάτα της», και συνέχιζε να αγαπάει τον χορό, μολονότι πια τα πόδια της είχαν γίνει σχεδόν σαν του ελέφαντα από το πρήξιμο που της προκαλούσε μια τότε άγνωστη σε μένα ασθένεια. Έτσι χόρευε μαζί μου και την μόνιμη κούραση μου δίχως να σηκώνει κουβέντα, ανάμεσα σε ζωντανά πουλερικά και γάτες, χιόνια και παγωμένους ανέμους (που σε εκείνη δεν είχαν κάποια επίδραση, αλλά εμένα με ξεθέωναν...), αν δεν είχα προνοήσει έγκαιρα να περάσω απαρατήρητος, πηγαίνοντας προς το «δωμάτιο».
Εκείνο τον καιρό ήμουν πιο κοντά στην τέλεια τρέλλα παρά σε οτιδήποτε άλλο. Βρήκα λοιπόν μια νύχτα το θάρρος που πηγάζει από την απελπισία, και το έκανα. Ξεκίνησα κι έγραφα ... κυριολεκτικά «ό,τι να 'ναι». «Αυγό» μου ερχόταν να γράψω; «Αυγό» έγραφα... «Αναρχική στρουθοκάμηλος» μου ερχόταν; «Αναρχική στρουθοκάμηλος» έγραφα. «Μπλε τραχανάς σε αμετανόητη τροχιά γύρω από τον πλανήτη ντε-Λούτσιο» μου ερχόταν; Το έγραφα... Πάντα αυτό ακριβώς που μου κατέβαινε στο κεφάλι.
Με τον καιρό μεγάλωναν τα «κείμενα» σε έκταση. Σιγά-σιγά ξόδευα όλο και μεγαλύτερη προσοχή, και σημασία, σε ακριβώς αυτό: Δηλαδή στο να γράφω ό,τι μου ερχόταν. Να μην προσπαθώ καν να το παρουσιάσω πιο ωραίο από όσο ήταν, ούτε πιο άσχημο, ούτε πιο εύπεπτο, ούτε τίποτα. Παρατήρησα σχετικά γρήγορα, ότι αυτή η δραστηριότητα με βοηθούσε αποφασιστικά στο να μπορώ να συνεχίζω την ζωή μου με αξιοπρέπεια και μερικές φορές να την καλυτερεύω κιόλας.
Η ιδιότυπη (;) ενασχόληση συνεχίστηκε με αυτό τον τρόπο για μερικούς μήνες. Η ζωή μου, με όλα της τα παρελκόμενα, συνεχιζόταν επίσης. Οι καθημερινότητα, οι δυσκολίες και οι χαρές της, συνέχιζαν να υφίστανται ακριβώς όπως και πριν. Τώρα όμως είχα την δυνατότητα να γράφω όταν η κατάσταση έφτανε στο απροχώρητο.
Τα γραπτά, από κάποιο σημείο και μετά, άρχισαν να αποκτούν μια μορφή, μπορούσαν δηλαδή, έστω και με αρκετό κόπο, να διαβαστούν, παρέμεναν όμως ακόμη εντελώς ακατέργαστα.
Στην τελική φάση εκείνης της περιόδου αποφάσισα, σε μια στιγμή έντονης ευφορίας, να αποκηρύξω μονομιάς αυτά τα πρωτόγονα «γιατροσόφια». Τα έκαψα λοιπόν, μέσα σε μια ωραία, γιορταστική ατμόσφαιρα, παρέα με τον εαυτό μου, με μπόλικο ποτό, μουσική και καπνίζοντας ακατάσχετα.
Δεν γνωρίζω αν ήταν σωστό ή λάθος αυτό που συνέβη, ούτε το γράψιμο, ούτε το κάψιμο. Στην πορεία, τα πράγματα εξελίχθηκαν, καλώς ή κακώς, μέσα από διάφορους τρόπους και δρόμους, φτάνοντας στην σημερινή τους μορφή. Δεν ξέρω αν αρέσουν όσα γράφω, δεν έχω ιδέα αν είναι ποιήματα ή όχι, δεν ξέρω αν θα έχουν ποτέ "μεγάλη επιτυχία". Συνεχίζω να γράφω για να μην σκάσω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | διαλέξαμε τα όμορφα βάσανα | | | |
|
monajia
04-11-2011 @ 22:34 |
ΚΑΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΝΑ ΑΡΕΣΟΥΝ Η ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΕΣΥ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ..
ΤΗΝ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΟΥ,,,,,,,,,,,
::love.:: | | zpeponi
04-11-2011 @ 23:49 | καλησπερα κ σε σενα! ::blush.:: | | Ναταλία...
05-11-2011 @ 01:49 | Με τον καιρό μεγάλωναν τα «κείμενα» σε έκταση. Σιγά-σιγά ξόδευα όλο και μεγαλύτερη προσοχή, και σημασία, σε ακριβώς αυτό: Δηλαδή στο να γράφω ό,τι μου ερχόταν. Να μην προσπαθώ καν να το παρουσιάσω πιο ωραίο από όσο ήταν, ούτε πιο άσχημο, ούτε πιο εύπεπτο, ούτε τίποτα. Παρατήρησα σχετικά γρήγορα, ότι αυτή η δραστηριότητα με βοηθούσε αποφασιστικά στο να μπορώ να συνεχίζω την ζωή μου με αξιοπρέπεια και μερικές φορές να την καλυτερεύω κιόλας.
Νίκο και εμένα η μεγάλη πίεση της σκέψης με έκανε να γράψω και στην αρχή ακριβώς όπως κι εσύ έτσι τα έγραφα όμως σιγά σιγά και με την βοήθεια των σχολίων εδώ καλητερεύω νομίζω όπως και όλοι μας .
Γιαυτό μην σταματάς να γράφεις σε πολλούς θα αρέσουν αυτά που γράφομε σε άλλους όχι και είναι φυσικό αυτό γιατί οι γνώμες είναι πολλές . ::yes.:: ::yes.:: ::theos.:: | | M.is
05-11-2011 @ 03:07 | Αντιλαμβάνομαι απόλυτα την έκφραση "Συνεχίζω να γράφω για να μην σκάσω." που γράφεις στο τέλος... Έτσι είναι...
Θα πω όμως και μια σκέψη. Οι περισσότεροι -ναι- ξεκινούν και γράφουν ό,τι τους περνάει από το μυαλό στην αρχή...μετά εξελίσσονται και γράφουν ό,τι βγαίνει από την καρδιά τους ή την ψυχή τους αν προτιμάς....κάποιοι βέβαια μεταλάσσονται και φτάνουν να γράφουν...για ένα χαμηλότερο σημείο του ανθρώπινου σώματος.
Πιστεύω ότι η καλύτερη φάση για κάποιον που γράφει, είναι αυτή που βρίσκεται στη μέση.. (της καρδιάς/ψυχής) κι όχι φυσικά από θέμα ...μετριότητας -λόγω μέσης!- αλλά αξίας, αυθεντικότητας, ποιότητας, και άλλων ευγενών καταστάσεων...
::rol.:: Γενικά μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις, έχω διαβάσει και άλλα δικά σου.. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
