Τον τσακισε που υπεθετε οτι μπορουσε παντα να επιστρεφει καλπαζοντας
στις αγαπημενες του λεξεις. Δεν ειχε μεινει πια καμμια κι ερημια αβασταχτη
Μοναχος κι ουτε μία να πλανεψει , να πλανευτει...
Φωναζε με την σειρα οσες θυμοταν...αλφαβητικα η με τυχαια σειρα
μα τωρα αδειος ... το συμπαν του ολοενα μικραινε
το εβλεπε πια καθαρα , ηταν το κεντρο του κοσμου του
και το εδαφος τριγυρω του χανοταν τοσο γρηγορα , που ουτε την λεξη βοηθεια
μπορεσε να σκεφτει , σαν τα τοιχωματα της τον αγγιξαν
κι ολα τιναχτηκαν , ανατιναχτηκαν!!!
Μα προλαβε να τονε ξαναδει , καβαλα σε μια λεξη πουπουλενια
κι αγρια να καλπαζει μαζι της σε μια ονειροφουσκα που ολο μεγαλωνε
κι ολο εμφανιζονταν κι αλλες λεξεις , λεφτεροι σ' απατητα μονοπατια...
πεθαινε κι αναγεννιοταν στην στιγμη , χωρις διαστημα.
κατσε να τον ρωτησω...χα! μαλλον εχει σχεση με τις ριζες μας και λογω φωτογραφιας,οπως αυτες προεκτεινονται
στο μελλον , η παλι σαν το διαβασμα ενος καλου βιβλιου
που χαμενος στην αναγνωση νομιζεις οτι μενεις μετεωρος αναμεσα
σε δυο επιλογες της φαντασιας η νοηματων
η ισως ... πως εμεις τα ονειρα επιβιωνουμε καθημερινα ...
για να αθροισεις στο τελος μια ζωη
καλημερα)))
μπα ... μαλλον πρωθυπουργο περιμενει...
