| |
Καθομουν εκει. Και εκει με πρωτοειδε η Ριτα. Στριμογμενο μεσα στον κοσμο που διασκεδαζε. Μα εγω απαρνομουν να τους ακολουθησω μεσα σε αυτη την ανουσια γιορτη που ειχαν στησει. Οχι. Εγω απεχθανομουν τη μουσικη τους. Μα δεν μπορουσα να κανω κατι για να την αλλαξω. Ειχα χασει καθε ευκαιρια πια...
Ερχεται και πλησιαζει τα παιδια. Δεν αργει να τους συστηθει. Την λενε Ριτα. Και τα παιδια ειναι ο Γιωργος ο Μιλτος και ο Αρης. Η Ριτα πιστευει οτι αυτοι ξερουν ποιος ειναι εκεινος που καθεται στριμογμενος στην γωνια, αν και μετα απο μια δευτερη σκεψη αποφασισε πως περισσοτερο της αρεσε ο Γιωργος. Του το δηλωσε κατευθειαν και η αντιδραση του Γιωργου ηταν αρκετα θετικη και την γεμισε ελπιδα. Αλλα δεν μπορουσε να παψει να σκεφτεται την μελαγχωλικη μιατια του Αγοριου. Ηθελε να μαθει τα παντα για αυτον.
- Γιατι ειναι ετσι; ρωτησε τα παιδια δειχνοντας τον.
- Του λειπει η μουσικη του, της απαντησε ο Μιλτος. Εδω και δυο χρονια που σταματησε να παιζει κιθαρα ειναι ετσι.
-Και εσυ που τα ξερεις ολα αυτα;
- Μα εμεις ημασταν η μπαντα του! Αλλα σε ειπα. Εχουμε δυο χρονια που σταματησαμε.
Η Ριτα μου θυμισε αμεσως εκεινη. Την κοπελα για την οποια αρχισα να παιζω κιθαρα, παρολο που αργοτερα αγαπησα την μουσικη περισσοτερο απο εκεινη. Μου θυμισε την κοπελα που με κατεστρεψε. Δεν πιστευω αν θα την ξεχασω ποτε, μα να που βρεθηκα να κοιταζω διχως να το θελω τη Ριτα.
Και με κοιταζε και αυτη καθως μιλουσε με τα παιδια. Δεν ηξερα τι της ελεγαν. Μετα εμαθα οτι της ειχαν μιλησει για την παλια μας μπαντα. Ναι εκεινη την μπαντα... Ποσα τραγουδια ειχα παιξει μαζι τους. Αλλα και σε ποσους στιχους μου αδηνατησαν να βαλουν μουσικη. Μονο ενα τραγουδι μπορεσαν να μελοποιησουν. Το τραγουδι που μετανιωσα που εγραψα και τραγουδησα.
Οχι δεν επρεπε να την πληγωσω... Αυτη μου συμπεριφερθηκε σαν κυρια και εγω; Χα εγω ημουν οτι ακριβως δηλωνε το ονομα του συγκροτηματος. Ενας κοπρος...
Η Ριτα δεν μπορει μα καταλαβει. Αν πραγματι το αγορι που ειναι στριμογμενο στην γωνια λατρευε τοσο τη μουσικη γιατι να την σταματησει. Ενταξει εβρισε μεσα απο τους στιχους του καποτε μια γκομενα. Η ιδια η Ριτα δεν ηταν σε θεση να κρινει την πραξη του. Ισως και να ειχε δικιο. Ισως παλι να μην αξιζζε... Και λοιπον τι εγινε; Για ποιο λογο τιμωρουσε εδω και δυο χρονια τον εαυτο του.
Ισως ενιωθε κατι βαθυ για εκεινη την γκομενα. Ναι αυτο βγαζει νοημα.Και η ιδια η Ριτα αρχιζει να νιωθει κατι για τον Γιωργο, μα η δικια της περιπτωση ειναι διαφορετικη. Την Ριτα δεν τη σνομπαρουν...
Σκουνταει το αγορι στον ωμο. Θελει να τον βοηθησει. Ισως μπορεσει να κανει κατι...
Με ρωτησε γιατι σταματησα να παιζω. Και εγω τι να της πω; Τι θα μπορουσε να νιωσει μια ξενη; Ναι αστειο μου ακουγεται τωρα. Εγω που τραγουδουδα στο κοινο καθε μου σκεψη τωρα ντρεπομουν μια κοπελα. Αλλα αν και ξενη εβγαινε απο μεσα της μια τετοια ζεστη που με αναγκασε να την αγαπησω. Αρα επρεπε παλι να φυγω. Δεν ηθελα να την πονεσω. Οχι θα την προστατευα απο τον εαυτο μου.
-Φυγε μακρια μου, της ειπα. Θα σε πληγωσω αν μεινεις και αλλο εδω.
-Νομιζω πως εσυ κινδυνευεις περισσοτερο. Αποκλειεται να εισαι χειροτερος απο εμενα.
- Μα τι θελεις απο εμενα;
- Να μαθω γιατι θυσιασες οτι αγαπουσες πιο πολυ.
Γιατι το θυσιασα... Μα πολυ απλα δεν ημουν αξιος να το κρατησω. Οχι η μουσικη ειναι τοσο αγνη, τοσο παρθενα που δεν επρεπε να την αγγιξω. Οχι εγω. Εγω που ημουν τοσο μικρος τοσο ανωριμος. Που ημουν ενα βημα πριν απο την καταρευση και το λευκο θανατο. Εγω που δεν ειχα τιποτα. Που ημουν ο βασιλιας του τιποτα.
Αυτο μου ειχε πει και η αλλοτε αγαπη μου πριν απο λιγες μερες. Οταν ηρθε και με βρηκε μεσα στη σκονη του σπιτιου μου. Διχως ονειρα και στοχους., παμφτωχο απο ελπιδες με το μονο που μου ειχε απομεινει να ειναι λιγη σκονη πανω στη κιθαρα μου. Πως να ηταν διπλα σε εμενα; γιατι να ηταν διπλα σε εμενα απο τη στιγμη που την κατηγορουσα ο αθλιος αδικα;
- Ισως να εχει δικιο, μου ειπε η Ριτα. Ισως πραγματι να εισαι ο βασιλιας της σκονης.
-Τι εννοεις;
- Εχεις ακουσει τα τραγουδι, σωστα;
-Ναι.
- Αρα αμα εισαι ο βασιλιας της σκονης ορκησου οτι θα βγεις και θα φωναξεις. Δεν εχει σημασια αν εισαι τι κρυβει η τζεπη σου ή το σπιτι σου, αλλα η καρδια σου.
Η Ριτα μου εγραψε σε ενα μικρο κομματι χαρτι το τηλεφωνο της και μου ειπε πως οταν καταλαβω να την παρω. Υστερα γυρισε πισω στα παιδια.
Μπηκα στο σπιτι χωρις να αναψω τα φωτα. Ημουν πολυ κουρασμενος και ηθελα να κοιμηθω. Αλλα τα λογια της Ριτας δε με αφηναν. Ανησυχουσαν το κεφαλι μου.
Ναι η αλλοτε αγαπη μου ειχε δικιο. Ημουν ο βασιλιας της σκονης. Και για αυτο οχι μονο θα εμπαινα στο παλατι του ηλιου, αλλα θα τριγυρνουσα σε καθε φεγγαροφωτο δρομο για να βρω την καρδια μου. Και ισως καποτε να γυριζε ο τροχος και εκεινη η κοπελα να ξεχνουσε το κακο που της εκανα.
Αλλα το πιο βασικο απ'ολα ηταν αλλο. Θα ζητουσα συγγνωμη απο τη μεγαλυτερη αγαπη μου.
Την πηρα στην αγκαλια μου. Ευλαβικα σκουπισα την σκονη απο της χορδες της. Δυο χρονια ειχα να την ακουμπησω. Απο τοτε που υποσχεθηκα να μην ξαναπαιξω. Και να που εσπαγα τον ορκο.
Μετα απο δυο χρονια η Whitelist,η κιθαρα μου ξαναζωντανευε μεσα στα χερια μου. Το χρειαζομουν. Ηθελα να την ακουσω.
Επαιξα οσο πιο αργα μπορουσα την εισαγωγη απο το βασιλια της σκονης. Μολις τελειωσα πηρα το τηλεφωνο μου στα χερια και καλεσα την Ριτα.
- Τι καταλαβες; με ρωτησε.
- Ποια ειναι τα παλατια του Ηλιου.
-Ωραια. Και λοιπον;
-Με συγχωρησα και ειμαι ετοιμος να χαθω στη σιωπη.
- Σαν ενας καθοσπρεπει βασιλιας του τιποτα. Και εγω θα ειμαι εδω για να σε βοηθησω να την σπασεις την σιωπη. Με λενε Ριτα!
Και ετσι αρχισε η χρονια του δρακου!!!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
