| |
Ένα εκκρεμές στήνει χορό μες την σιωπή
Και να σκοτώσει τις στιγμές σου απειλεί
Και ένα αεικίνητο επάνω στο τραπέζι
Πάντα αθόρυβα με το μυαλό σου παίζει.
Δωμάτιο αλλάζεις και αλλάζει η σκηνή
Ένα αναμμένο λαμπατέρ σε περιμένει
Σαν να ΄ναι ο ήλιος που έχεις χρόνια στερηθεί
Και είναι τριγύρω η ζωή που είναι σβησμένη.
Ανοίγεις βήμα και διαδρόμους περπατάς
Στους τοίχους κάδρα και φωτογραφίες κοιτάς
Χρώματα κλασσικά και χαρωπά αντικρίζεις
του εγώ τον χειρότερο εφιάλτη αντικατοπτρίζεις .
Δεν υπάρχει στιγμή που μένει ή που φεύγει
μόνο στιγμή που είσαι εκεί ή που δεν είσαι
και αν έχεις λείψει από μία να επιμένεις
εκεί πως ήσουνα μάθε να προσποιείσαι .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
